Mevlana Seyyid Hasan, âlim ve veli bir zat.
Kullara hizmet için, ederdi çok nasihat.

Bu zat der ki: Bir kişi, sahabe-i kiramdan,
İftitah tekbirine geç kalmıştı bir zaman.

Keffâreti olarak, bir köle etti azat.
Resulün huzuruna geldi hem de o saat.

Dedi: (Yetişemedim iftitah tekbirine,
Bir köle azat ettim, kavuştum mu ecrine?)

Hazret-i Ebu Bekre sordu Resul o anda:
(Sen ne dersin, iftitah tekbirinin hakkında?)

Dedi: (Ya Resulallah, benim olsa kırk devem,
Kırkının da yükleri, sırf cevahir olsa hem,

Fakirlere tasadduk eylesem de hepsini,
Kazanamam, iftitah tekbirinin ecrini.)

Daha sonra, hazret-i Ömer’e de, o Server,
Sordu ki: (Sen ne dersin bu hususta ya Ömer?)

Dedi ki: (Mekke ile Medine arasında,
Dolu, cevahir yüklü develerim olsa da,

Fakirlere tasadduk eylesem tamamını,
Yine de, bu tekbirin alamam sevabını.)

Resulullah, hazret-i Osman’a sordu hatta.
Buyurdu ki: (Ya Osman, sen ne dersin bu bapta?)

Dedi ki: (Namaz kılsam, bir gece iki rekat.
Herbirinde, Kur’anı hatmetsem tam olarak.

Yine de, imam ile beraberce alınan,
İftitah tekbirinin sevabını alamam.)

Resulullah, bakarak hem hazret-i Ali’ye,
Sordular: (Bu hususta, senin fikrin ne?) diye.

Dedi ki: (Mağrib ile meşrikın arası, hep,
Kâfir ve mürtedlerle dolu olsa lebalep,

Bunlar, Müslümanların, saldırsa üzerine.
Rabbim de, kuvvet verse bu kulun bileğine.

Bunlarla cihad edip, katletsem cümlesini.
Kazanamam, iftitah tekbirinin ecrini.)

Bu cevap üzerine, Peygamber efendimiz,
Buyurdu: (Ey ümmet-i eshabım, dinleyiniz.

Yedi kat yer ve gökler, cümle kağıt olsa hep.
Ve bilcümle deryalar, olsalar hem mürekkep.

Cümle ağaçlar kalem, katip olsa melekler.
Tâ kıyamete kadar durmadan kaydetseler.

Yine de, imam ile beraberce alınan,
Bu tekbirin ecrini, acizlerdir yazmaktan.)

Eğer ki, (Meleklerin sayısı ne kadardır?)
Diye soran olursa, deriz ki: (Hesapsızdır.)

Resulullah, miracda gördü ki, hep melekler,
Bir bir Beyt-i mamuru ziyaret etmekteler.

Cebrail arz etti ki: (Halk olunduğum günden,
Tâ kıyamete kadar, işte bu meleklerden,

Tavaf edip bir giden, bir daha etmez avdet.
Çünkü o gidenlere, bir daha gelmez nöbet.)