Muhammed bin İsmail, devrinin bir tekiydi.
Sırri-yi Sekati’nin, seçkin talebesiydi.

Hem dokumacılıkla, uğraştığı için de,
(Hayrünnessac) adıyla tanındı halk içinde.

Çok zaman, Dicle nehri kıyısına giderdi.
Kendisine has yerde, hep ibadet ederdi.

Bir gün bulunur iken, bu mahalde kendisi,
Geldi bez dokuduğu, müşteriden birisi.

Dedi ki: (Size olan borcumu getirirsem,
Acep kime vereyim, sizi bulamaz isem?)

Buyurdu: (Bulamazsan burada beni eğer,
Getirdiğin ücreti, şu nehire atıver.)

(Peki) deyip, bir kaç gün sonra geldi o yere.
Onu bulamayınca, parayı attı nehre.

Az sonra Hayrünnessac, gelince hemen birden,
Doldu Dicle kıyısı, balıklarla aniden.

Balıklar, paraları alıp ağızlarına,
Su yüzüne çıkarak, teslim ettiler ona.

Başka gün de, bir hırsız, bu velinin cebinden,
Bir miktar para aldı, hiç farkında değilken.

Velakin paraları avcuna aldığında,
Elinin parmakları, kilitlendi anında.

Ne çok uğraştıysa da, açamadı elini.
Anladı en sonunda, onun kerametini.

Pişman olup, dedi ki: (Sizden özür dilerim.
Dua buyurunuz da, şifa bulsun bu elim.)

Hayrünnessac, hırsıza tebessüm eylediler.
Şifa bulması için, ona dua ettiler.

O an kilitli elin, açıldı parmakları.
İade etti hemen, aldığı paraları.

Lakin o buyurdu ki: (O kalsın sende yine.
Bir daha, böyle bir şey yapma başka birine.)

Bir gün de buyurdu ki: (Azalmakta bu ömür.
İnsan çok yaşasa da, nihayet bir gün ölür.

En büyük sermayesi, bu ömürdür insana.
Onu boşa geçirmek, yakışmaz Müslümana.

Tasavvufu, yediyüz büyük âlim ve arif,
Hepsi, kendine göre, yaptılar birer tarif.

Büyüklerden birinin tarifi de şöyledir:
Daha mühim olanı, tercih etmek demektir.

Yani daha mühimmi, kim yaparsa her işte,
En iyi mutasavvıf, dünyada odur işte.

Sağlıkla geçen ömür, çok büyük bir nimettir.
Maksat, salih amelle bu ömrü bitirmektir.

Bir Allah söylemekle, bir iyilik, bir ihsan,
Yapmakla, ahirette kurtulur belki insan.

Hep aşikâr olacak, yarın amellerimiz.
Günahımız çok ise, nice olur halimiz?

Pişman olmamak için, yarın ruz-i mahşerde,
Hep iyi amelleri, işleyelim bu yerde.)