Devrin âlimlerinden Malik bin Dinar vardı.
Bu evliya hakkında, şöyle buyurmuşlardı:

Ömer bin Abdülaziz, halife olduğunda,
Bir çobana rastladım sürüsünün yanında.

Halinden gayet memnun gibi görünüyordu.
(Gelen adil halife, acaba kim?) diyordu.

Dedim ki: (Bu halife, çok adildir hakikat.
Sen böyle olduğunu nereden bildin fakat?)

Dedi: (Ne çok adil ki bu gelen yeni sultan,
Hiçbir kurt, kuzulara saldırmıyor bu zaman.)

Ömer bin Abdülaziz, âlimlerle her gece,
Sık sık sohbet ederdi oturup beraberce.

Ölüm ve ahiretten sıkça konuşurlardı.
Sonra çok hüzünlenip hepsi ağlaşırlardı.

Allahü teâlânın emirlerini, halka,
Bildirmeyi, kendine borç bilirdi mutlaka.

Kendi tam yaptığından İslam’ın ahkamını,
İbadet ve taate sevkederdi halkını.

O devirde insanlar, düştüler bu gayrete.
Herkes, sarılıyordu ilim ve ibadete.

İnsanlar, bir araya geldiklerinde hatta,
Sorarlardı: (Bu gece, bulundun mu taatta?)

Ve (Kur’an-ı kerimden, kaç sahife okudun?)
(Kaç âyet ezberledin?) ve (Kaç gün oruç tuttun?)

Herkes, birbirlerine sorardı bu şeyleri.
Zira yoktu onların başka düşünceleri.

Ömer bin Abdülaziz, İslam’a girmiş olan,
Bid’atlerin hepsini, kaldırdı hep ortadan.

Ve yine unutulmuş sünnet varsa ne kadar,
Ortaya çıkarmaya çalıştı yine tekrar.

Sahabe arasında olan savaşlar için,
Halkın konuşmasına, vermezdi asla izin.

Derdi ki: (O savaşlar, olmuştu içtihatla.
Katiyen olmamıştı düşmanlık ve inatla.

Nasıl ki Hak teâlâ, bizim ellerimizi,
O kanlara girmekten korudu ise bizi,

Biz de, lisanımızı tutup konuşmayalım.
Böylece dilimizi hiç karıştırmayalım.)

Ömer bin Abdülaziz, hazret-i Evzai’ye,
Mektup yazıp, şunları etti ona tavsiye:

Kim, ölümü bir günde hatırlarsa çok defa,
O, az bir dünyalıkla edebilir iktifa.

Konuştuğu her sözden, hesap vereceğini,
Bilen de, az konuşur, yani tutar dilini.

Ancak lüzum ettikçe konuşur, kelam eder.
Zira (Susan kurtuldu) buyuruyor Peygamber.