Ömer bin Abdülaziz, takva ehli bir zattı.
Düşündüğü, sadece ahiret ve hesaptı.

(Kulların hukukuna edemezsem riayet,
Halim ne olur?) diye, endişedeydi gayet.

Bir kimse anlatır ki: Ömer bin Abdülaziz,
Halifelikten önce, etli idi ve gürbüz.

Sonra, çok zayıflattı onu bu halifelik.
Öyle ki, bu korkuyla, kaldı bir deri-kemik.

İşte bu mübarek zat, namaz kıldı bir gece.
Bayıldı, bir âyeti kıraat eyleyince.

Namazda okuduğu âyette, cenâb-ı Hak,
Şöyle buyuruyordu zira meal olarak:

(Boyunlarına bağlı demirden bukağılar,
İle, sürüklenerek, ateşe atılırlar.)

Hatta sabaha kadar, bunu tekrar ederek,
Ağladı hüngür hüngür, gözyaşları dökerek.

Bir gün mektup yazmıştı, ahbabından birine.
Buyurdu ki: (Aldanma nefsinin isteğine.

Çıkarma hatırından, bir an ölüm halini.
Dünyadan, ahirete çeviriver kalbini.)

Bir gün de buyurdu ki: (Biz insanlar, hepimiz,
Ölüm için bir namzet, yahut hedef gibiyiz.

Ölüm, istediğini seçiyor, götürüyor.
Bu dünyaya gelenler, mutlak bir gün ölüyor.

Dün geçti, o, iyi bir şahittir hakkımızda.
Ölüm de, uzak değil, bekler yakınımızda.

Bugün, büyük bir fırsat, mühim bir emanettir.
Onu, en iyi yerde değerlendirmelidir.

Yarın henüz gelmedi, belki de gelmeyecek.
Zira yarın gelmeden belki ecel gelecek.)

Bir gün de, hutbesinde buyurdu: (Ey insanlar!
Rabbimiz dışa değil, niyete, kalbe bakar.

Yani siz, kalbinizi eğer düzeltirseniz,
Düzelir ona göre dışınız, zahiriniz.

İnsanın a’zaları, kalbine bağlıdırlar.
Kalb iyiyse, onlar da hep iyilik yaparlar.)

Başka bir mektubunda buyurdu ki: (Evladım!
Her gün, yaklaşıyoruz ölüme adım adım.

Tavsiye ederim ki, kork Allah’tan her zaman.
Bu fırsat elde iken, ahirete hazırlan.

Ölüp de, ahirete gitmiş farzet kendini.
Allah’ı görür gibi, ifa et amelini.

Gün geçtikçe ömrümüz, daha noksanlaşıyor.
Ecel de, o nisbette bizlere yaklaşıyor.

Aklı olan, günahta heba etmez ömrünü.
Gönül vermez dünyaya, düşünür ölümünü.

Mahşerin şiddetini hatırlayarak her an,
O güne hazırlanır, gece gündüz durmadan.)