Seyyid Muhammed Salih, âlim ve evliya zat.
Bir gün, talebesine şöyle etti nasihat:

(Biliniz ki Müslüman, ekmek ve su gibidir.
Yani o, herkes için, her an faidelidir.

Kâmil bir Müslümandan, kötülük sadır olmaz.
Zira onun içinde, hiç fenalık bulunmaz.

Öyle olmalıdır ki hakiki bir Müslüman,
Hiç kimse görmemeli ondan zarar ve ziyan.

Öyle uzuvlardır ki, yani bu (el) ve (dil)ler,
Hem hayra, hem de şerre alet olabilirler.

Dil ile, kimi eder faideli nasihat.
Kimi de, aynı dille kulları eder ifsat.

Kimi el, yazı yazıp, İslam’a kuvvet verir.
Kimi el de, yazıyla, küfrü kuvvetlendirir.

Çok mühim uzuvdur ki, hele dil, yani lisan,
Ona, diğer uzuvlar yalvarırlar her zaman.

Derler ki: Ne olursun, bulunma günah işte.
Biz de, senin yüzünden yanmayalım ateşte.)

Bir gün de buyurdu ki: (Yapmayın asla şunu.
Sorup araştırmayın, kimsenin kusurunu.

Gayriyi bırakın da, dönün siz kendinize.
Bir aynaya bakın da, iğrençlik gelsin size.

Aynadan kastettiğim, bu aynalar değildir.
Bize, iç halimizi gösteren (âlimler)dir.

Zira onlar, İslam’a uydurur ef’alini.
Görür, onlara bakan, kendi bozuk halini.

Onların işlerinde, olmaz hem hata, kusur.
Ona bakan, kendini çirkin ve iğrenç bulur.

Böyle kâmil bir kişi, bulunmuyorsa eğer,
Onların kitabı da, aynadır hepsi birer.

Bir İslam âliminin, okuyan eserini,
Görür açık olarak, kötü fiillerini.

Bakar ki çoğu işi, uzak İslam dininden.
O hallerini görüp, nefret eder kendinden.

Yani bu din, kendini beğenmemek dinidir.
Gerçek mümin, kendini günahkâr, kötü bilir.

Diğer Müslümanları, üstün bilir kendinden.
Kurtulmaya uğraşır, o kötü hallerinden.

Zira iyi bilir ki, bir nefis var içinde.
Onu yakmak istiyor, Cehennem ateşinde.

O, en büyük düşmandır, ilahlık dava eder.
Yoktur bu yeryüzünde bir mahluk ondan beter.

İzzet-i nefis sözü, çok yanlıştır maalesef.
Böyle alçak nefiste, ne arar izzet, şeref.

Bu babta buyurdu ki Allahü azimüşşân:
(Nefsine düşmanlık et, çünkü o, bana düşman.)

Hepimizin içinde mevcut iken bu nefis,
Biz, nasıl kendimizi üstün görebiliriz?

Onun, iman etmesi lazımdır ki evvela,
İnsan, ancak o zaman olur üstün ve a’la.)