Vaktiyle dört arkadaş, gelerek bir araya,
Tahsil-i ilim için, geldiler Buhara’ya.

Zahiri ilimleri öğrenip bir hocadan,
İçlerine bir ateş düşüverdi sonradan.

Dediler ki: (Öğrendik zahiri ilimleri.
Lakin ihlas olmazsa, gidemeyiz ileri.

Yani batın ilmini öğrenmezsek biz eğer,
Bu tahsil ettiğimiz ilimler boşa gider.)

Böylece, bir mürşid-i kâmil bulmak üzere,
Medreseden ayrılıp, koyuldular sefere.

Seyyid Ata idi ki, birisi bu gençlerden,
Peygamber-i zişânın evladıydı neseben

Semerkant yakınından geçiyorken bu gençler,
Bir İhtiyar kimseyi görerek eyleştiler.

Ona seslendiler ki: (Mürşid arıyoruz biz.
Onunla, tasavvufta yetişmektir gayemiz.)

Meğerse o ihtiyar, Zengi Ata namında,
Bir kâmil kişi imiş, Semerkant diyarında.

Zengi Ata, cevaben dedi ki o gençlere:
(Aradığınız benim, gitmeyin başka yere.)

Onlardan üç tanesi, o zata inandılar.
Ve lakin Seyyid Ata hiç etmedi itibar.

Düşündü: Ben seyyidim, ilmim var, bu bir gerçek.
Bu siyahi kişi mi beni irşad edecek?

Kalben geçirdiyse de, bu bozuk fikirleri,
Yine de yapıyordu günlük vazifeleri.

Lakin çok yaptıysa da riyazet, mücahede,
Halinde, ilerleme hiç olmadı yine de.

En son Anber Ana’ya, gelip arz eyledi ki:
(Anacağım, üstada şunu haber verin ki,

Ben çok üzülüyorum, n’olacak böyle halim?
Yıllarca buradayım, açılmadı hiç kalbim.)

O dedi ki: (Bu gece, bir keçenin içine,
Sarılıp, tevazuyla yat kapı eşiğine.

Seni böyle görürse, şefkat ile bir bakar.
Onun bir tek nazarı, sana yeter ve artar.)

Seyyid Ata, o gece girdi keçe içine.
Uzandı o üstadın kapısı eşiğine.

O gece, Zengi Ata namaza kalktığında,
Gördü ki, biri yatar eşiğinin altında.

Tam basacak idi ki üzerine göğsünün,
O, tutup ayağını öpünce o büyüğün,

Buyurdu ki: (Kimdir o, yatmış eşik önüne?)
Dedi: (Seyyid Ata’yım, muhtacım himmetine.)

Buyurdu ki: (Kalk yerden, düzeldi şimdi halin.
Üzülme, bundan sonra açılır artık kalbin.)

O anda bir teveccüh etti Seyyid Ata’ya.
Çıkardı tasavvufta onu en üst noktaya.