Enes bin Malik der ki: (Ol Hüdâ’nın Habibi,
Yoktu güzel ahlakta bir kimse, Onun gibi.

Alçak gönüllü, yani mütevazı idi pek.
Kendi hizmetçisiyle oturup yerdi yemek.

Pazardan öte beri alarak kendi yine,
Torba içine koyup, götürürdü evine.

Her kimle karşılaşsa Resul aleyhisselam,
Ondan önce davranıp, verirdi kendi selam.

Hayvanına ot verir, bağlardı devesini.
Koyununu sağar ve süpürürdü evini.

Kölenin efendiyle, beyazın da siyahla,
Resulullah indinde bir farkı yoktu asla.

Her kim olursa olsun, yemeye etse davet,
Ayırım yapmaksızın, ederdi hep icabet.

Severdi her insana iyilik eylemeyi.
Herkes ile, her zaman geçinirdi hep iyi.

Hep güler yüzlü idi Resul aleyhisselam.
Ve lakin hiç gülmezdi söylerken kendi kelam.

Daima üzüntülü görünse de o Server,
Ve lakin çatık kaşlı değildi hiçbir sefer.

Gayet heybetli idi yine Fahr-i kâinat.
Korku hasıl etse de, kaba değildi fakat.

Yine O, cömert olup, yapıyordu çok ihsan.
Ama israf edici değildi hiçbir zaman.

Daim mübarek başı, önüne eğikti az.
Lakin ihtiyacını kimseye etmezdi arz.)

Enes bin Malik der ki: (Bir defa üf demedi.
Bunun niçin yapmadın? diye hitab etmedi.

En güzel huylusuydu insanların O zira.
Beni, bir gün bir yere göndermişti bir ara.

(Vallahi gitmem!) dedim, gidecektim velakin.
Dışarı çıktım hemen, emrini yapmak için.

Çocuklar, o sokakta oynuyordu o zaman.
Yanlarından geçerken, arkama baktım bir an.

Gördüm ki, Resulullah arkadan geliyordu.
Ve hatta bana bakıp, tebessüm ediyordu.

Seslendi ki: (Ya Enes, hemen gidiyor musun?)
Dedim: Evet, yoluna şu canım feda olsun!)

Ebu Hüreyre der ki: (Bir harpte, kâfirlere,
Beddua etmesini söyledik o Servere.

Cevaben buyurdu ki o Hatem-ül Enbiya:
(Ben, lanet etmek için gelmedim bu dünyaya.

Bilakis insanların, hem dünya, hem ahiret,
Saadetleri için gönderildim ben elbet.)

Nitekim buyurur ki kitabında Rabbimiz:
(Seni, rahmet olarak gönderdik âleme biz.)

Yer ve gök, Arş ve Kürsi, kâinatın cümlesi,
Hep Onun şerefine yaratılmıştır hepsi.