Sa'd ibni ebi Vakkas, hazretlerini, bir gün,
Gönderdi Ömer Faruk, İran'ın fethi için.

Kisra, elçi gönderip, hemen Ebi Vakkas'a,
Sordu ki: (Gelmenizin, sebebi ne acaba?)

Cevaben buyurdu ki: (Biz Hakkın askeriyiz.
Sizi, İslam dinine davet için gelmişiz.

Ya bunu kabul eder, olursunuz Müslüman,
Yahut da harp ederiz, başka çare yok şu an.)

Elçi, işbu teklifi iletince Kisra'ya,
Savaşı tercih edip, başladı hazırlığa.

Dedi: (İslam ordusu, yirmibin kişi ancak.
Bizse yüzbin kişiyiz, ne var bunda korkacak?)

Nihayet harp başlayıp, devam etti durmadan.
Öyle şiddetlendi ki, oldu etraf toz duman.

Lakin düşman içinde, o gün bir kimse vardı.
Bu kuvvetli bahadır, (Rüstem bin Mihriban)dı.

İri cüsseli olup, savaşırdı pek şedit.
Karşısında, gaziler düşerdi bir bir şehit.

İslam ordusunda da, vardı ki bir kişi hem,
Saf dışı edilmişti, bir günahı yüzünden.

Zira hazret-i Ömer, Sa'd hazretlerine,
Mektup yazmış idi ki: (Dikkat et askerine.

Varsa günah işleyen bir askerin, bir erin,
Onun savaşmasına, verme ruhsat ve izin.

Zira bir toplulukta, işlerse biri günah,
Bu sebepten, o kavmi muvaffak etmez Allah.

Düşmanın çokluğundan korkma ey Ebi Vakkas!
Sen, günah işlemekten ve Allah'tan kork esas.

Siz de günah işleyip, isyankâr olursanız,
Kisra’nın ordusundan, kalır mı bir farkınız?)

Velhasıl o hapis er, bulunduğu çadırdan,
Muharebe yerini, seyrediyordu her an.

O Rüstem kâfirini, görüp üzülüyordu.
O yerden, için için, ona diş biliyordu.

Tövbe edip, birine çözdürdü ellerini.
Ve aldı komutanın savaş aletlerini.

Fırlayıp bindi hemen, yine onun atına.
Çıktı nara atarak, Rüstem’in karşısına.

Hamle edip düşürdü, onu at üzerinden.
Ayırdı daha sonra, başını gövdesinden.

Sonra acele ile, çadıra döndü yine.
O zinciri, tekrardan taktırdı ellerine.

Rüstem'in ölümüyle, kâfirler dağıldılar.
Gaziler kovalayıp, pek çoğunu kırdılar.

Başkumandan, bu hali bildirdi Halifeye.
Cevap geldi: (O eri, bağışladım ben!) diye.

Bu savaşta, elli bin kâfiri öldürdüler.
Büyük bir zafer ile, Medine'ye döndüler.