Bir gün hazret-i Ömer, halife iken, yine,
Yeni, temiz elbise giyinip üzerine,

Cuma namazı için, camiye gidiyordu.
Lakin yolda giderken, üzücü bir ÅŸey oldu.

Åžöyle ki, üzerine, bir damın oluÄŸundan,
Kanlı su döküldü ve üzüldü gayet bundan.

Sonra, başkasına da zarar verir diyerek,
Kaldırttı o oluğu, derhal emir vererek.

Lakin o ev, hazret-i Abbas’ın idi bizzat.
Kendi de, dam üstünde bulunurdu o saat.

Yıkayıp, yaralanmış bir kedi yavrusunu,
DökmüÅŸtü o oluÄŸa, onun kanlı suyunu.

Halife, üzerini deÄŸiÅŸtirerek yine,
Geldi Resulullahın amcasının evine.

O yağmur oluğunu, kaldırtmış olduğundan,
Sebebini söyleyip, özür diledi ondan.

Lakin hazret-i Abbas, arz etti ki: (Ya Ömer!
Onu, bizzat oraya, koymuÅŸ idi Peygamber.)

O böyle söyleyince, Halife üzüldü pek,
Başladı ağlamaya, (Ben ne yaptım!) diyerek.

Bu piÅŸmanlık içinde, rica etti: (Ya Abbas!
Öyle ise gel ÅŸimdi, sen benim sırtıma bas.

O yaÄŸmur oluÄŸunu, eskisi gibi yine,
Elin ile yerleÅŸtir, tekrar eski yerine.)

O dahi (Peki!) deyip, hiç vakit geçirmeden,
O oluÄŸu, yerine yerleÅŸtirdiler hemen.

Biri dahi Resulden, nasihat isteyince,
Ona buyurdular ki: (Sinirlenme hemence.

En iyiniz, geç kızıp ve çabuk barışandır.
En kötünüz, tez kızıp, çabuk barışmayandır.

Bir kimse, Allah için yenerse gazabını,
Kaldırır Allah dahi, o kuldan azabını.)

EÄŸer bir Müslümanda, var ise ÅŸu üç haslet,
Hak teâlâ o kula, acır, eder merhamet.

Biri, nimete ÅŸükür, biri de, affetmektir.
Üçüncüsü, kızınca, öfkesini yenmektir.

Bir kimse kızdığında, davranırsa yumuşak,
Kalbini, iman ile doldurur cenâb-ı Hak.

Bir kul da, kızdığında, gizlerse gadabını,
Allah da gizler onun, mahÅŸerde günahını.

Bir gün hazret-i Ömer, Resulün huzuruna,
Varıp, rica etti ki: (Bir amel söyle bana.

Öyle ki, kolay olsun iÅŸlemek o ameli.
Hem de bana mahÅŸerde, olsun çok faideli.)

Buyurdu: (Örtücü ol aybını insanların.
Åžeref ve namusunu, koru Müslümanların.

EÄŸer böyle edersen, mahÅŸerde de muhakkak,
Senin kusurlarını, affeder cenâb-ı Hak.)