Ömer ibnil Hattab’ın adlini ölçmek için,
Toplandı yahudiler bir yere hepsi bir gün.

Bir tanesi dedi ki: (Bana verin bu işi,
Bakalım bu kadar çok adil miymiş bu kişi?)

Bir plan hazırlayıp, girdi “doktor” şekline,
Geldi Ömer Faruk’un mübarek hanesine.

Zaif bir oğlu vardı evinde Halifenin,
Dedi ki: (Ben hekimim, neyin var böyle senin?)

Çocuk, pırlanta gibi temiz ve saftı gayet.
Dedi ki: (Bedenimde var birazcık zafiyet.)

Yahudi, şeytan gibi dedi ki: (Peki, hay hay.
Üzülme, bu illetin tedavisi pek kolay.

Bizim evde, bu derde var ki öyle bir ilaç,
Onu iç, başka şeye kalmayacak ihtiyaç.)

Götürdü böylelikle onu kendi evine,
Şarabı, ilaç diye tutuşturdu eline.

Saf, temiz kalbli çocuk, aldanıp yahudiye,
İçti o gün şarabı, “şifalı şerbet” diye.

Çocuk, bir müddet sonra kaybetti kendisini,
Yahudi bunu görüp, sürdürdü hilesini.

Gönderip genç kızını, hemen onun yanına,
Şarabın tesiriyle, günah işletti ona.

Az sonra kendisine gelince çocuk birden,
Tövbe etti ise de, geçmiş idi iş işten.

O alçak yahudiyse, Halifeye gelerek,
İstedi cezasını, bunu ihbar ederek.

Halife çok üzüldü olan bu hadiseye,
Sual etti oğlundan: “Doğru mudur bu?” diye

Hakikat olduğunu anlayınca o hemen,
Derhal verdi hükmünü, hiç tereddüt etmeden.

Buyurdu: (Yüz sopadır cezası işbu suçun.
Derhal infaz edilsin, istisnası yok bunun.)

Yalvardı cümle eshab o zaman Halifeye:
(Mazur görün çocuğu, kurban gitti hileye.

Zaiftir, dayanamaz, çocuğa acıyınız.
Suçunu, bu seferlik bize bağışlayınız.)

Lakin o affetmeye, etmedi hiç temayül.
Buyurdu: (Din işinde olur mu hatır gönül?)

Onlar ısrar edince, birden geldi hiddete.
Dedi: (Bu teklifiniz, sığar mı adalete?

Cezasını çeksin ki bu günahın peşinden,
Kurtulsun ahirette Cehennem ateşinden.)

Başladılar vurmaya, ikna edemeyince,
Bayıldı acısından, sopa kırka erince.

Devam ettilerse de, bitab düştü be gayet.
Sekseninci sopada, vefat etti nihayet.

Çok üzüldü, ağladı oğlunun öldüğüne.
Fakat dinin emriydi, pişman olmadı yine.