Hazret-i Ömer Faruk, Allah’tan korkardı pek.
Titrerdi, mahşerdeki hesabı düşünerek.

Buyururdu: (Bir çoban, kaybetse koyununu,
Yarın mahşer gününde, sorarlar benden bunu.)

Dediler ki: (Ya Ömer, görürüz ki gece hep,
Gezersiniz şehirde her yeri neden acep?)

Buyurdu: (Dolaşırım, uzak ücra yerleri.
Kendim arar bulurum, aciz ve fakirleri.

Zira budur evvela benim asli vazifem.
Onlara yardım etmek, zevk veriyor bana hem.)

Bir yere, yeni vali gönderirken ilk önce,
Ona, vazifesini söylerdi ince ince.

Sonra da bir kağıda, cümle vazifesini,
İki nüsha olarak, yazdırırdı hepsini.

Birinci nüshasını verirdi kendisine.
Yollardı diğerini, şehrin ahalisine.

Ve onlara emredip, derdi ki: (Ey ahali,
Bilin ki, şehrinize geliyor yeni vali.

Eğer Hakkın emrini tutarsa bu valiniz,
Siz de onun emrine, itaat eyleyiniz.

Yok, Allah’ın emrini terk ederse o bir gün,
Bunu hatırlatınız siz de ona topyekün.)

Abdurrahman bin Avf da nakleder ki şöylece:
Hazret-i Ömer Faruk bana geldi bir gece.

Buyurdu: (Şehrimize küffâr diyarlarından,
Bir ticaret kervanı geldi ve kondu şu an.

Gerçi bunlar Müslüman değiller, hepsi kâfir.
Ve lakin şehrimize gelmişlerdir misafir.

Çok kıymetli mallarla yüklüdür kervanları.
Bizlere emanettir, canlarıyla malları.

Zira İslam’ın emri şöyledir ki her zaman,
Misafir gelenlere, verilmez zarar, ziyan.

Gel, gidelim bu gece bekleyelim onları.
Bizim diyarımızda, olmasın zararları.)

“Peki” dedim, o gece bekledik sabaha dek.
Lakin biri fark etmiş, bizi takip ederek.

Sonra diğerleri de olmuş buna muttali.
Kendi aralarında konuşmuşlar bu hali.

(İslam’ın halifesi, cihan titreten Ömer,
Bizim kervanımıza nasıl bekçilik eder?

Halbuki muhaliftir dinimiz, dinlerine.
Buna rağmen o bizzat beklemiş bizi yine.

Bu, ne ince düşünce, bu ne ahlak, ne edeb.
Demek ki İslam dini, bunları emreder hep.)

Böylece hayran olup, hepsi İslamiyet’e,
Topyekün iman edip, geldiler hidayete.