İdris aleyhisselam, kavmine, kendi bizzat,
Hikmetli sözler ile, ederdi hep nasihat.

Bir kere buyurdu ki: (Akıllıysa bir kimse,
Hakaret gözü ile bakmaz o, hiç kimseye.

Eğer Hak teâlâdan, gelirse dert, musibet,
Güzelce sabrederek, eylemez hiç şikayet.

Yükseldikçe manevi rütbe ve derecesi,
Çoğalır kendisini hep aşağı görmesi.

İşlediği günahlar, öyle üzer ki onu,
Göremez başkasının, hata ve kusurunu.

Dünya muhabbetini, o, kalbine koymaz hiç.
Malı çoğalsa bile, olmaz onda bir sevinç.

Hem akıllı olanda, olmaz hiç kibir, gurur.
Zira o, tevazuda bulur rahat ve huzur.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ahiret ile dünya,
Birbirinin zıddıdır, gelmezler bir araya.

Birini sevindirsen, gücenir ötekisi.
Bir kalbde yerleşemez, iki zıddın sevgisi.

Ölüm uzakta değil, çok yakınınızdadır.
Ölümü uzak gören, kendisini aldatır.

Akıllı o kuldur ki, hazırdır ölüme hep.
Rahat ve müsterihtir, o gayet bundan sebep.)

Buyurdu ki: (Ey insan, sana ne oluyor ki,
Acıktığın zamanlar, olursun çocuk gibi.

Lakin karnın doyunca, değişirsin bu defa.
Bir azgın köle gibi saldırırsın etrafa.

Zaman zaman bilsen de, kendi acizliğini,
Lakin rahatlayınca, unutursun hepsini.

Ey insan, zenginliği malda ararsın, fakat,
Kanaat eyleseydin, ederdin daha rahat.

Size en faydalı şey, kanaat ve rızadır.
Zira gerçek rahatlık, bunlar ile sağlanır.

Hırs ile öfke ise, en kötü iki haslet.
Bu ikisi, insana olur büyük felaket.)

Buyurdu: (Cömertliği, mal azken de yapınız.
Ve gücünüz varken de, suçu bağışlayınız.

Akıllının her işi, hep kendi lehinedir.
Ahmak ise, ne yapsa, yine aleyhinedir.

Ey insanlar, Allah’a ibadet eyleyiniz.
Ve Onun kullarına, çok merhamet ediniz.

Hayır ve şer, herbiri, Allah’tandır muhakkak.
Lakin hayır işlerden, razıdır cenâb-ı Hak.

Her nimeti, Allah’tan bilirse eğer kişi,
Ne büyük seadettir onun böyle bilişi.

Zerre kadar iyilik yapsa insan bir kula,
Kavuşur ahirette, elbet karşılığına.

Kötülük yapar ise, bulur kötü karşılık.
O, gayriye değil de, kendine eder yazık.)

Ve yine buyurdu ki: (Başkasına eziyyet,
Mümine yakışmayan, en fena bir meziyyet.

İyi kul, öncelikle, kulluk yapar Rabbine.
Yardım eder durmadan, acizlerin derdine.)