Dokuz kardeş, Mısır'dan dönünce evlerine,
Durumu anlattılar aynen pederlerine.

Bünyamin’in, Mısır’da hırsızlık yaptığını,
Bu yüzden tutuklanıp, orada kaldığını,

Söylediler ise de, inanmadı o fakat.
Çünkü o, etmiyordu onlara tam itimat.

Çünkü Yusuf için de, kendisine bir zaman,
Söylemişlerdi onlar, böyle hiyle ve yalan.

Bu sebeple onlara buyurdu: (Hayır, hayır!
Bu iş böyle değildir, bunda başka hal vardır.

Muhakkak ki aldatmış sizi nefisleriniz.
Bizim dinin hükmünü, nerden bilsin o Aziz?

Bana düşen, sabırdır, umarım Rabbim yine,
Kavuşturacak beni Yusuf'la Bünyamin'e.)

O, zaten ağlıyordu gece ve gündüzleri.
Hatta görmez olmuştu ağlamaktan gözleri.

Oğulları dedi ki: (Niçin hep ağlıyorsun?
Ve ne için onları hiç unutamıyorsun?

Eritip bitirecek bu hasret seni artık.
Bırak bu ağlamayı, kendine etme yazık.)

Evet, Yakub Peygamber üzülüyordu, ama,
Bu bela karşısında sabırlıydı daima.

Bunun için etmedi katiyyen feryat, figan.
Ve şikayet etmedi kimseye hiçbir zaman.

Hazret-i Azrail de, üzülüp hatta buna,
Teselli etmek için geldiyse de yanına,

Buyurdu: (Ey Azrail, Yusuf’umu görmeden,
Ruhumu almaya mı bana geldin yoksa sen?)

Azrail arz etti ki: (Hayır, senin derdine,
İştirak etmek için geldim ziyaretine.)

Velhasıl onun derdi olsa da hayli fazla,
Yine de şikayette bulunmadı o asla.

Buyurdu ki: (Ben asla şikayet etmiyorum.
Derdimi, ben Rabbime ancak arz ediyorum.)

Yakub aleyhisselam, Yusuf'undan velhasıl,
Ayrı kaldı kırk sene, veyahut da seksen yıl.

Ve bu müddet zarfında devamlı ağladı hep.
Gözlerinden akan yaş, dinmedi bundan sebep.

Lakin Yakub Peygamber, yine bu hali ile,
Katiyyen unutmadı Rabbini bir an bile.

Alimler buyurur ki: (Daraldığında kullar,
Allahü teâlâya daha yakın olurlar.)

Kaldı ki, o, Allah’ın büyük Peygamberiydi.
Ve kalbi, her mahlukun sevgisinden beriydi.

O, hazret-i Yusuf’u çok seviyordu, evet.
Onun muhabbetiyle ağladı uzun müddet.

Ama oğluna olan bu sevgisi de yine,
Hiç mani olmuyordu Rabbinin sevgisine.

Çünkü o da Allah’ın Peygamberiydi zaten.
Onu sevmek, Allah’ı sevmekle birdi aynen.

Nitekim Resulullah buyurdu ki: (Bir kimse,
Beni, kendi nefsinden daha çok sevmez ise,

Hatta ebeveyninden ve bütün insanlardan,
Daha çok sevmedikçe, olmaz kamil Müslüman.)