Eyüp aleyhisselam, çekti de nice zahmet,
Yine de hastalıktan etmedi hiç şikayet.

Rahime hatun dahi, şefkat ve merhametle,
Görürdü hizmetini yılmadan, maharetle.

Izdırap çektiğine yalnız üzülüyordu.
Şifayab olmasını bu yüzden istiyordu.

Bir gün de kendisine dedi: (Dua eyle de,
Hak teâlâ bir şifa ihsan etsin bu derde.)

O böyle dediğinde, Eyüp aleyhisselam,
Bir tevekkül içinde bulunuyor idi tam.

Buyurdu: (Ey Rahime, acele etme henüz.
Ne kadar sürmüş idi sıhhatli günlerimiz?)

(Seksen sene) deyince, buyurdu: (Ey Rahime!
Şimdi dua edemem sıhhat için Rabbime.

Zira bu hastalık da seksen sene olmadan,
Şifa talep etmeye utanırım ben Ondan.)

O, bu sözleri ile Hakk'a teslimiyetin,
En güzel örneğini vermiştir bir kul için.

Malına, evladına, sonra bizzat nefsine,
Gelen musibetlerin, sabreyledi hepsine.

O, bu dert ve belanın tattıysa da üçünü,
Tahammülü ve sabrı, aştı beşer gücünü.

Eyüp Peygamber sabrı diye de gayet güzel,
İnsanlık tarihinde oldu bir darb-ı mesel.

Şöyle ki, sabır dense, tahammül dense bize,
Hemen Eyüp Peygamber gelir hep zihnimize.

Belaya sabredince o böyle katlanarak,
Methetti kendisini Kur’anda cenâb-ı Hak.

Lakin Eyüp Nebi’nin çok sadık ve vefakâr,
Zevcesi, kendisiyle olurdu alakadar.

Yedi sene müddetle hizmet etti o bizzat.
Şeytan, iki defa da oldu ona musallat.

Bir gün yiyecek için, o yerin çarşısına,
Giderken, biri çıktı aniden karşısına.

Dedi ki: (Ey Rahime, sen Yusuf Peygamberin,
Torunu değil misin, burada ne gezersin?)

O, insan kılığında bir şeytan idi, fakat,
Rahime, tanımayıp etti ona iltifat.

Dedi: (Eyüp Nebi'nin vefakâr zevcesiyim.
O şimdi çok hastadır, ona hizmet ederim.)

O böyle dediyse de, gitmedi şeytan yine.
Bir fit sokmak istedi onun temiz kalbine.

Dedi: (Niçin sen onun çekiyorsun derdini?
Hastalık sana geçer, düşün önce kendini.

Bak henüz genç kadınsın, üstelik de güzelsin.
Niçin kendi kendine böyle yazık edersin?)

Bu sözler, Rahime’yi üzmüş idi pek fazla.
Dedi: (Onun hakkını ödeyemem ben asla.

Seksen sene, birlikte sürdük de mesut hayat,
Bunca yıl, kendisinden incinmedim hiç fakat.

Şimdi yakalanınca böyle bir hastalığa,
Onu yalnız bırakmak, sığar mı insanlığa?

Hep ben ona muhtaçtım, şu birkaç sene hariç.
Şimdi hasta olunca, terk etmek olur mu hiç?)