Beni İsrail için gelen en son Nebi’dir.
Yeni bir din getiren ülül’azm Peygamberdir.

Sair Nebi’ler gibi, insan idi o dahi.
Babasız halkeyledi Rabbimiz kendisini.

O, Kudüs'te dünyaya teşrif eylemişti ilk.
Sonra, otuz yaşında verildi peygamberlik.

Hak teâlâ İncil’i indirdi kendisine.
Çağırdı gece gündüz halkı kendi dinine.

Rabbimiz, üç yıl sonra, onu yerden alarak,
Çıkardı gök yüzüne, hem de diri olarak.

Kıyamet yaklaşınca, Rabbimiz onu yine,
İndirecek Şam'daki Ümeyye camiine.

Daha sonra evlenip, çocukları olacak.
Mehdi ile buluşup, kırk sene yaşayacak.

Sonra vefat ederek gidecek ahirete.
Defni dahi olacak Hücre-i saadete.

Annesi Meryem hatun, çok mübarek bir kadın.
O idi en iyisi dünya hatunlarının.

Babası İmran olup, Hunne idi annesi.
Çocuğu olmuyordu Hunne'nin önceleri.

Bir kuş gördü, oynardı kendi yavrularıyle.
İmrenip, çok istedi çocuğum olsa diye.

Dedi: (Bana bir çocuk verirsen ey Allah’ım!
Onu, Beytül makdis'e hizmetçi yapacağım.)

Zira böyle bir âdet var idi o zamanlar.
Çok sevap kazanırdı böyle nezir yapanlar.

Lakin yalnız oğlanlar hizmete verilirdi.
Hem de, çocuk doğunca bu nezir edilirdi.

O, bu nezri yapınca, bir yıl geçti aradan.
Ona, bir kız evladı ihsan etti Yaradan.

Lakin oğlan çocuğu o ümit ediyordu.
Şükredip, bu kızına Meryem adını koydu.

Dedi ki: (Kızım oldu ya Rabbi, ne yapayım.
Bunu kabul eyle ki, nezrimden kurtulayım.)

Sonra kızı Meryem’i kucağına alarak,
Onu, beytül makdis'e götürdü ilk olarak.

Orada olanlara anlatıp vaziyeti,
Dedi: (Bunun, bu beyte dokunur çok hizmeti.

Bir kız çocuk ise de gerçi bu gördüğünüz,
Ben onu adamıştım doğmadan önce henüz.)

Sonra, kızı Meryem’i teslim edip oraya,
Dedi ki: (Alın bunu, bu, adaktır buraya.)

Kabul edip, sonra da düşündüler ki çoğu:
Kimin himayesine verelim bu çocuğu?

Lakin beytin imamı, Zekeriya Nebi’ydi.
Ayrıca da Meryem'in teyzesinin beyiydi.

Dedi: (Benim, bununla akrabalığım vardır.
Zira bunun teyzesi, benim nikahımdadır.

Daha çok münasiptir onu bana vermeniz.
Ona iyi bakarım, olmasın hiç şüpheniz.)

Lakin can atıyordu herkes onu almağa.
Dediler: (Öyle ise, gidelim bir ırmağa.

Herkes Tevrat yazdığı kalemi suya atsın.
Kiminki batmaz ise, bu çocuğu o alsın.)

Zekeriya Nebi’nin batmayınca kalemi
Ona teslim ettiler bakmak için Meryem’i.