Geldi beni İsrail, Beyt-i Lahm’a ve lakin,
Gördüler, bir çocuk var kucağında Meryem’in.

Ve hemen sordular ki: (Ey Meryem, ne bu çocuk?
Çirkin bir iş mi yaptın sen yoksa, söyle çabuk?

Sen ki genç bir kız idin, evli de değildin hem.
Böyleyken bu çocuğu nerden aldın ey Meryem?

Halbuki baban İmran, salih idi elbette.
Validen Hunne dahi, meşhur idi iffette.

Annesiyle babası temiz olan bir kişi,
Nasıl işliyebilir böyle çirkin bir işi?

Bu halleri, sen nasıl başımıza getirdin?
Gayr-i meşru bir çocuk sahibi oluverdin.)

Meryem yalnız dinledi, vermedi hiçbir cevap.
Onları, kendisine kılmadı hiç muhatap.

Zira işin aslını onlara izah etmek,
Fevkalade zor olup, hatta imkansızdı pek.

Bu sebepten hiçbir şey konuşmayıp, bu defa,
İşaret etti yalnız o hazret-i İsa’ya.

Demek istemişti ki, siz bunun hikmetini,
Buna sorun, o söyler işin hakikatini.

Dediler ki: (Ey Meryem, beşikteki sabiye,
Ne sual edelim ki, bize haber ver diye?

O yaştaki bir çocuk konuşamaz, bu gerçek.
O bize, hakikati nasıl beyan edecek?

Belli ki, sen cevaptan düşünce aciz hale,
Çaresiz, cevabını ona ettin havale.

Sen söyleyemeyince doğrusunu bu işin,
Bunu, masum çocuğa yükletirsin, ne için?

Eğer günah sonunda doğduysa da o fakat,
Bu suç sana aittir, çocukta yok kabahat.)

Meryem maruz kalınca böyle iftiralara,
Kundakta İsa Nebi cevap verdi onlara.

O iftiracıları bir anda susturarak,
Başladı konuşmaya bir mucize olarak.

Dedi ki: (Ey cahiller, dinleyiniz hepiniz.
Benim yüksek şanıma taarruz etmeyiniz.

Edep hayâ timsali ve çok iffetli olan,
Validem hakkında da sakının iftiradan.

Bilin ki, ben Allah’ın şerefli bir kuluyum.
Ve halkı, doğru yola çağıran resulüyüm.

Bana bu vazifeyi verdi ki Hak teâlâ,
Herkesi irşad edip, sevk edeyim hak yola.

Bu işi yapmam için, O bana Kitap verdi.
Ve çok nimetler ile beni mümtaz eyledi.

Âdetin hilafına, hem babasız olarak,
Beni, (Kün!) emri ile yarattı cenâb-ı Hak.

Ben, Allah’ın kullara gönderdiği Nebi’yim.
Her nerede olursam, bereket sahibiyim.

Fark etmez olsam da ben, herhangi bir beldede,
Herkes, bereketimden ederler istifade.

Ben doğduğum bu günden, tâ vefatıma kadar,
Şeytanlar bana asla yapamaz hiçbir zarar.

Mahşerde dirilip de, kalktığımda mezardan,
Yine ben korunurum o gün de her zarardan.)

İsa Nebi kundakta konuşunca bunları,
Şaşıp dona kaldılar İsrailoğulları.

Dillerini yutarak hepsi sükut ettiler.
Lakin dedikodudan yine vazgeçmediler.