Kâbe’de beklerdi ki o Kureyş kâfirleri,
Gelsin Resulullahın katledilme haberi.

O anda gördüler ki, bir gurup gelenler var.
Önde hazret-i Ömer, ardında Müslümanlar.

Zannettiler ki: Ömer, bütün Müslümanları,
Toplayıp esir etmiş, getiriyor onları.

Lakin cin fikirliydi o alçak Ebu Cehil.
Görünce anladı ki, bu geliş öyle değil.

Korku ve endişeye kapılarak bu sefer,
Uzaktan seslendi ki: (Bu ne haldir ya Ömer?)

Hazret-i Ömer ise, hiç aldırış etmeden,
Kelime-i şehadet getirdi önce hemen.

Ebu Cehil işitip, oldu şaşkın ve bitab.
Sonra hazret-i Ömer, eyledi şöyle hitap:

(Beni bilen biliyor, bilmeyen de bilsin ki,
Hattaboğlu Ömer’im, seçtim İslamiyet’i.

Yerinden tek bir adım kıpırdarsa eğer kim,
Bilsin ki karısı dul, evladı olur yetim!)

Kureyşliler, onun bu sözlerine şaştılar.
Bir anda dağılarak, hemen uzaklaştılar.

Dediler: (Gitti Ömer, Muhammed’in katline.
Öldürmek şöyle dursun, köle olmuş kendine.)

Böyle deyip, geriye döndüler hepsi tekrar.
Ve hazret-i Ömer’in üstüne saldırdılar.

Karşı koydu o dahi, onların herbirine.
Tutup o müşrikleri, çarptı birbirlerine.

Sonra Ebu Cehil’i tuttu ve yere vurdu.
Heybetli cüssesiyle üzerine oturdu.

Sonra parmaklarını sokunca gözlerine,
(İmdat!) diye bağırdı kâfir diğerlerine.

Ona yardım etmeye gelerek hepsi birden,
Güçlükle kurtardılar, onu onun elinden.

Allah’ın Sevgilisi, Eshabıyle ilk kere,
O gün namaz kıldılar Kâbe’de, aşikâre.

Müminlerin kalbleri, şad olmuştu ilk o gün.
Geldi hazret-i Ömer, huzuruna Resulün.

Dedi: (Ya Resulallah, acep zat-ı âliniz,
Kâbe içerisine girmek ister miydiniz?)

(Evet) deyip, onunla ele ele tutuşarak,
Beytullahın içine girdiler ilk olarak.

Kâbe’nin içerisi doluydu putlar ile.
Resulullah, onları gösterip asa ile,

Okudu bir âyet ki, şöyle idi mealen:
(Hak gelince bir yere, bâtıl gider o yerden.)

O putlara hitaben hazret-i Ömer dahi,
Düşünmeden, şunları söyledi bizatihi:

(Ey putlar Peygamberdir bu Muhammed-ül emin.
Siz dahi şahid olup, Allah’a secde edin!)

O böyle söyleyince, o anda bütün putlar,
Yüz üstüne gelerek, hep secdeye vardılar.

O an Hak teâlâdan bir âyet geldi hemen.
Mana-yı şerifi de, şöyle idi mealen:

(Ey Peygamberim, sana, kâfi ve yetişirler,
Allah ve müminlerden sana tâbi kişiler.)