İmam-ı Rabbani ki, çok büyük evliya zat.
Bir gence mektup yazıp, eyledi çok nasihat.

Buyurdu ki: Ey yavrum, kıyamet yakın oldu.
Bid'atlerin zulmeti her tarafı doldurdu.

Bir kahraman lazım ki, yok etsin bid'atleri.
Ve çıkarsın ortaya kaybolan sünnetleri.

Onun sünnetlerinin nurları olmaz ise,
Doğruya, hidayete kavuşamaz hiç kimse.

Ona uyulmaksızın bu yolda ilerlenmez.
Allah'ın rızası ve sevgisi ele geçmez.

Saadete kavuşmak istiyorsa bir kişi,
O Resule uyarak yapmalıdır her işi.

Görünen, görünmeyen nimet ve saadetler,
O yüce Peygamberi sevmekle ele geçer.

Bu yolda yükselmenin ölçüsü, bu sevgidir.
Bu sevgi çoğaldıkça, daha çok nimet gelir.

Sevgili Habibini yarattı Hak teâlâ,
Mahlukatın hepsinden daha yüksek ve a’la.

O, ins'in en iyisi ve en sevimlisidir.
Her iyilik ve hayır, Onda cem'edilmiştir.

Sahabenin cümlesi, Ona aşık oldular.
Onun sevgisi için, ortaya baş koydular.

Nur saçan cemalini bir defa görmek hatta,
Onlar için, en büyük lezzet oldu hayatta.

Onu, her şeylerinden daha fazla sevdiler.
Hatta Onun uğrunda, can feda eylediler.

Onu sevenleri de, çok sevdiler gönülden.
Birbirlerini dahi, çok sevdiler bu yüzden.

Onun üstünlüğünü idrak edemeyenler,
Onun güzelliğini o gün göremeyenler,

Sevmek saadetine kavuşamayanlarla,
Asla uyuşamayıp, savaştılar onlarla.

Bu halis sevgi ile, o yüksek sahabiler,
Rabbin sevgisine ve rızasına erdiler.

Yükselip, insanların en üstün, en iyisi,
Ve en şereflileri oldular her birisi.

Zira dostları sevip, düşmanları sevmemek,
Bütün ibadetlerin başı ve mühimdir pek.

(Rabbimi seviyorum) diyor ise bir kimse,
Eshab-ı kiram gibi olmalı öyle ise.

Hem seven, sevdiğinin sevdiğini de sever.
Onun düşmanlarına, o da düşmanlık eder.

Bu sevgi ve düşmanlık, hiç elinde değildir.
Hatta o, bu hususta sanki deli gibidir.

Nitekim: (Bir kimseye deli denmezse eğer,
İmanı kâmil olmaz) buyurmuştur büyükler.

Her kimde, bu delilik eğer mevcut değilse,
Bu hakiki sevgiden mahrum olur o kimse.