Peygamber-i zişânın nübüvvetini, bazan,
Putlar bile konuşup, söylerdi zaman zaman.

Nitekim Sahabeden Abbas adında bir zat,
Yaşadığı vakayı anlatır kendi bizzat.

Der ki: Ben, iman ile henüz şereflenmeden,
Bir yere gidiyordum gayet ıssız bir yerden.

Rastladım çok acayip, şekilsiz birisine.
Ki, hatta binmişti bir deve kuşu üstüne.

Cinlerden olduğunu tahmin ettim onun ben.
Bir şeyler söylüyordu, hem de bana hitaben.

Diyordu ki: (Ey Abbas, son buldu fitne fesat.
Çünkü İslamiyet’in sahibi geldi bizzat.

Adı Muhammed'dir ki, emin, doğru sözlüdür.
O, cihana son gelen Allah'ın Resulüdür.

Hemen iman eyle ki Onun nübüvvetine,
Ölünce, kavuşasın Cennet nimetlerine.)

Bir hayli etkilendim onun bu sözlerinden.
Zira hiç böyle şeyler duymamıştım birinden.

Henüz mümin değildim ben bunu duyduğumda.
Hatta bir putum vardı, hep taşırdım boynumda.

O putun üzerine elimi koydum hemen.
Kurtulmak istiyordum ben o cin’in şerrinden.

Lakin benim put dahi, hemen dile gelerek,
Başladı konuşmaya Resulü methederek.

Hem de bana hitaben konuşuyordu esas.
Açık bir lisan ile diyordu ki: (Ey Abbas!

O cin doğru söylüyor, inan onun sözüne.
Sen de git iman eyle Allah'ın Resulüne.)

Ben, bunları putumdan dinleyip eve geldim.
Sonra bu hadiseyi kavmime haber verdim.

Üçyüz kişi toplanıp, Mekke'ye geldik hemen.
İmanla şereflendik hiç vakit geçirmeden.

Bir gün de Resulullah, bir kabileye vardı.
Yahudiler toplanmış, Tevrat okuyorlardı.

Resulullah gelince, okumayı kestiler.
(Niçin birden sustunuz?) diye sordu o Server.

Cevap veren olmadı lakin yahudilerden.
Biri, (Ben söyleyeyim) diyerek kalktı hemen.

Bu nur yüzlü ihtiyar, yalnız oturuyordu.
Ve o yahudilere hiç de benzemiyordu.

Dedi: (Ahir zamanda gelecek Peygamberin,
Yüksek vasıflarını okurlardı ki demin,

Siz teşrif eylediniz buraya tam o anda.
Bunun için kestiler okumayı onlar da.)

Buyurdu: (Öyle ise, sen oku onu bizzat.)
O da onu okuyup, dedi ki: (Sensin o zat.)

Şehadeti getirip, iman etti ve hemen,
Teslim etti ruhunu başka şey söylemeden.