Yakub-i Germiyani, âlim ve veli bir zat.
Ederdi insanlara, çok öğüt ve nasihat.

Bir gün, bu büyük zatın, biri geldi yanına.
(Çok zenginim) deyince, nasihat etti ona.

Buyurdu ki: (Evladım, mühim değil dünyalık.
Zira saadet için, kâfi değil mal, varlık.

Mühim olan, o malı nereden kazandınız?
Ve onu, nerelere ve nasıl harcadınız?

Helalden kazanmayan, doksan bin Hacca gitse,
Sonunda, Cehenneme düşebilir o kimse.

Ve kılsa da o kişi, doksan bin rekat namaz,
Yine de Cehennemden kendini kurtaramaz.

Zira eğer haramla beslenirse bir beden,
Hiç sevap kazanamaz yaptığı ibadetten.

Farz borcu ödense de, verilmez asla sevap.
Hatta tövbe etmezse, çekebilir çok azap.

Haram ile beslenen vücudu ateş yakar.
Aklı olan, harama hiç eder mi itibar?

Kazandığın maaşı, helal ettirmemişsen,
Nasıl cevap verirsin Rabbine mahşerde sen?

(Bugün ben Allah için ne yaptım?) diye her gün,
Kendine hesap sor ki, hafiflesin bu yükün.

Zira Peygamberimiz buyurur ki: (Şimdiden,
Görün hesabınızı, hesaba çekilmeden.)

Hak teâlâ soracak girince kabre yarın:
(Nasıl para kazanıp, nerelere harcadın?

Nerelerde eskittin vücud a’zalarını?)
Hazırlamak gerekir, bunların cevabını.

Zira nice sakatlar, kör kötürüm olan var.
Cevap hazırlayın ki, ölünce soracaklar.

Hazret-i Ömer bile, sorarmış kendine hep.
Dermiş ki: (Allah için ne yaptın bugün acep?)

Her gün, nefsimiz için, yaparız nice şeyler.
Onlar, hep sorulacak mahşerde birer birer.

O gün, yaptıklarımız konunca önümüze,
Nasıl mahcub oluruz o anda Rabbimize?

Affı ve mağfireti olsa da Rabbimizin,
Layık olmak gerekir, ona kavuşmak için.

Affa layık olmanın şartı da şu ki yine,
Merhametli olmaktır cümle din kardeşine.

Zira Müslümanlara, kin ve nefret taşıyan,
İnsandan, daha bahtsız kim vardır acep şu an?

Kelime-i tevhidi söyleyen, evliyadır.
Zira evliyalığın, dereceleri vardır.

Bırakın müminleri, kâfirlerin bile biz,
Kalbini incitmeye, asla mezun değiliz.

Birini kötülemen gerekirse muhakkak,
Kendini kötüle ki, sensin buna müstehak.

Zira Rabbine karşı, bunca günah ve isyan,
Yapmışken, başkasına kızılır mı ey insan?)