İmam-ı Rabbani ki, çok büyük evliyadır.
Söz ve nasihatları kalb derdine devadır.

Bu zat, her sohbetinde imandan bahsederdi.
(Bir insanın şerefi, imandan gelir) derdi.

Onun nasihatini dinleyen talebeler,
(Mümin nasıl olmalı?) diye sual ettiler.

Buyurdu: (O, Allah’tan korkup, benzi sararır.
Kaçınır her günahtan, emirlere sarılır.

Düşünür, mahşer günü verecek hesabını.
Titrer, hatırladıkça Cehennem azabını.

İşlemiş bulunduğu günahlar sebebiyle,
Ayıplar kendisini, uğraşır nefsi ile.

İşlediği günahlar, üzer ki öyle onu,
Göremez başkasının ayıp ve kusurunu.

O, öyle kimsedir ki, elinden ve dilinden,
Yanında bulunanlar, zarar görmez katiyen.)

Yine bir sohbetinde buyurdu: (Bir insana,
Önce lazım olan şey, ermektir tam imana.

Yani itikadını, imanını düzeltmek,
Her şeyden daha önce lazımdır insana pek.

Ehl-i sünnet denilen İslam âlimlerinin,
Bildirdikleri gibi bir iman lazım ilkin.

Doğru iman olmadan, insana, ahirette,
Cehennemden kurtuluş, mümkün olmaz elbette.

Hak teâlâ bizlere, eyledi lütf-u ihsan.
Onun ihsanı ile biz Ona ettik iman.

Lütfu ile değil de, adaletiyle eğer,
Muamele etseydi, mahvolurduk hep bizler.)

Bir gün de buyurdu ki: (La ilahe illallah.
Bu tevhid hürmetine, affolur nice günah.

Her kim bu kelimeye inanırsa gönülden,
İmanın bir zerresi verilir ona hemen.

O kimse, kalbindeki zerre kadar o iman,
Sayesinde, kurtulur Cehennem azabından.

Bu ümmetin günahı çok olsa da, ve lakin,
Affı ve mağfireti sonsuzdur Rabbimizin.

Zira O, doksandokuz rahmet hazinesini,
Bu günahkâr ümmete ayırmıştır hepsini.

Zira bir hadisinde buyurdu ki o Server:
(La ilahe illallah diyen, Cennete girer.)

Bazıları derler ki düşüp büyük gaflete:
(İnsan, bir kelimeyle nasıl girer Cennete?)

Halbuki bu cahiller, bilmez ki şunu daha,
Kelime-i tevhidi söyleyince bir defa,

Dünyada mevcut olan bilcümle kâfirleri,
Affedip de, Cennete koysalar, vardır yeri.

Bu büyük kelimenin bereketini, eğer,
Bilcümle mahlukatın herbirine bölseler,

Bir güne mahsus değil, tâ kıyamete kadar,
Hepsine kâfi gelip, doyurur, hem de artar.)