Ömer bin Abdülaziz, birkaç arkadaşıyle,
Kabristana uğrayıp, ağladı göz yaşıyle.

Dedi: (Ey kardeşlerim, gördüğünüz kabirler,
Ceddim Emevilere aittir hepsi birer.

Sanki hiç bu dünyaya gelip yaşamamışlar.
Dünya lezzetlerini, sanki hiç tatmamışlar.

Şimdi toprak altında, hepsi çürümektedir.
Dökülen etlerini, böcekler yemektedir.)

Daha sonra hüzünle, yürüdü az ileri.
Buyurdu ki: (Dün gece, düşündüm ölüleri.

En sevdiğin bir dostun, vefat etse şu anda,
Üç gün sonra halini, bir görsen mezarında.

Gördüğün manzaradan, mutlak nefret ederdin.
Tahammül edemeyip, hatta geri dönerdin.

Zira sen görürdün ki, mezarda kurt ve böcek,
Kemirir bedenini, dayanmaz buna yürek.)

Ömer bin Abdülaziz, sözünü bitirmeden,
Dehşete kapılarak, bayılıp düştü hemen.

Takva sahibi olup, çok ibadet yapardı.
Ahiret derdi ile, gün be gün zayıflardı.

Bir dostu, vakıf olup onun bu ahvaline,
Ziyaretine gelip, sordu ki: (Bu halin ne?)

Cevaben buyurdu ki: (Bu halimde ne var ki?
Eğer ömrüm biter de, ölümüm olsa vaki.

Birkaç gün geçtiğinde, gelsen ziyaretime,
Daha çok şaşırırdın, mezardaki halime.

Görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış.
Dudaklarım dökülüp, dişlerim açık kalmış.

Yüzüm gözüm bulaşmış, cerahat ve irine.
Karnım şişip yayılmış, göğsümün üzerine.

Midem, bağırsaklarım dökülmüş topraklara.
Yem olmuş şu bedenim, böceklere, kurtlara.

Sen şimdi bu halimi hayretle karşıladın.
Mezardaki halimi görseydin, ne yapardın?)

Birine mektup yazıp, buyurdu: (Biraderim,
Günahımdan ötürü, Rabbimden af dilerim.

Allahü teâlânın azabından korkunuz.
Kullara zulmetmekten dahi uzak durunuz.

Kim Cenneti isterse, kaçınsın Cehennemden.
Düzeltsin kendisini henüz ecel gelmeden.)