Abdülvehhab-ı Şa’rani, büyük âlim, evliya.
Onun hizmetleriyle din ilmi oldu ihya.

Bu zat, her sohbetinde, (İman)dan bahsederdi.
(Eli sünnet üzere iman ediniz) derdi.

Bir gün de buyurdu ki: (Son nefese bakılır.
Mahşerde, buna göre muamele yapılır.

Müslüman, büyük günah işlese de pek fazla,
Üzülüyorsa eğer, imanı gitmez asla.

Yani kul, günahına pişman olur, sıkılır,
Hemen tövbe ederse, o yine imanlıdır.

Günahı, fütursuzca işler ise bir kimse,
Lakin buna üzülmez, aldırış etmez ise,

Yani önem vermezse günaha her kim eğer,
Onun, Allah korusun imanı elden gider.)

Başka bir sohbetinde buyurdu ki: (Müslüman,
Mümin olmayanları sevemez hiçbir zaman.

Âyet-i kerimede buyuruldu ki zira:
(Muhabbet beslemeyin mümin olmayanlara.)

Yine buyuruldu ki: (Kimin varsa imanı,
Allah ve Resulünün, sevmez düşmanlarını.)

İki şekilde olur kâfirlere muhabbet.
Küfrünü beğenirse, kâfir olur o elbet.

Velakin herkes ile iyi geçinmek için,
Dost görünmek, küfrüne sebep olmaz kişinin.

Ya Rabbi, sen ayırma bizi imanımızdan.
Sana, kâmil imanla gelelim bu dünyadan.)

Yine bir genç, nasihat istedi bir gün ondan.
Buyurdu ki: (Çok sakın, zararlı arkadaştan.

Üç azılı düşmanın vardır ki zira senin,
Bunlar, kötü arkadaş, şeytan ve kendi nefsin.

Bu üçünden, en fazla sana zararı olan,
Kötü arkadaştır ki, iyi sakın onlardan.

Sapıkların yazdığı her kitap ve neşriyat,
Kötü arkadaştır ki, ilk bundan sakınman şart.

Boş vakit geçirmene sebep olan ne varsa,
Onlar da, senin için bir düşmandır bilhassa.

Bunlar, aslandan dahi daha zararlıdırlar.
Çünkü senin dinini, imanını alırlar.)