Ahmet Mekki Efendi, İslam âlimi bir zat.
O derin ilim ile, ederdi çok nasihat.

Öyle tesirliydi ki vaazları, dersleri,
Hemen ikna ederdi dinleyen kimseleri.

Bir derste buyurdu ki: Kalbler, ileticidir.
Fosforlu madde gibi, yahut ayna gibidir.

Aldığı feyizleri, karanlık gönüllere,
Saçarak, aydınlatır ve nur yayar her yere.

İbadet ve takvası, artar ise ne kadar,
Kalbinin alacağı nur miktarı da artar.

Fakat bu feyizleri çok alabilmek için,
Bir veliyi sevmesi lazımdır o kişinin.

Hizmetinde bulunup, gönlünü kazanırsa,
Daha çok feyiz alır rızasını alırsa.

(Kalb), göğsün solundaki et parçası değildir.
O, hayvanlarda da var, ona, yürek denilir.

İnsana mahsus olan kalbe, (Gönül) diyoruz.
Onu, tesirleriyle anlıyor, biliyoruz.

Bugün, elektrik de, göz ile görünmüyor.
Lakin tesirleriyle açıkça biliniyor.

Mesela ampüllerde saçıyor parlak ışık.
Ampulde olduğunu anlıyoruz apaçık.

Halbuki elektrik, kuvvettir, yer kaplamaz.
Yani madde olmayıp, mekanı, yeri olmaz.

Bunun gibi (Kalb) denen o görünmez kuvvet de,
Madde olmadığından, yer kaplamaz elbette.

Lakin onun, yürekte görünür eserleri.
Onun için deriz ki: yürektir kalbin yeri.

Elektrik ceryanı, bir yerden başka yere,
İletiliyor bugün yine (bakır tel) ile.

Radyo vericisiyle, alıcısını, her an,
Elektromanyetik dalgalardır bağlayan.

Kalbleri birbirine bağlayın bağ da tektir.
O da, o büyüklere (Sevgi) ve (Muhabbet)tir.

Bir insan, bir veliyi görerek, konuşarak,
Yahut kitaplarını, edeple okuyarak,

Onun, İslamiyet’e tam bağlı olduğunu,
Ve onda, derya gibi ilim bulunduğunu,

Anlayıp, hayran olur ahlakına, haline.
Onu sevip, kalbini bağlar onun kalbine.

Yalnız sıfatlarını sevmek, kâfi değildir.
Bizatihi kendini sevmesi lazım gelir.

Çünkü böyle sıfatlar, münafık kimselerde,
Bulunabilir hatta mason ve kâfirde de.

Bir mürşit olduğunu anlayıp onun elbet,
Kendisini görmekten, alır bir haz ve lezzet.

Hatta görmeyince de, getirip hayaline,
Onu düşünmekten de, büyük zevk alır yine.

Ne kadar çok severse, o kadar feyiz gelir.
Zira feyzin kanalı, (Muhabbet) ve (Sevgi)dir.