Bekir bin Abdullah-ı Müzeni hazretleri,
Tabiinin en meşhur âlimlerinden biri.

Derdi ki: (Çok geniştir Hakk’ın rahmet denizi.
Kesmeyin hiçbir zaman Ondan ümidinizi.

Ve lakin mekrinden de olmayın ki hiç emin,
Zira azabı dahi şedittir Rabbimizin.

Her kişi Cehennemi yakın bilsin kendine.
Velakin ümidini kesmesin Ondan yine.

Zira azaplarından, geniştir affı daha.
Çok günahkâr olsan da, tövbe et, dön Allah’a.

Yarın mahşer gününde hesaplar görülünce,
Herkes layık olduğu yere götürülünce,

O zaman meleklere emreder ki Rabbimiz:
(Ateşten iki kişi çıkarıp getiriniz!)

Melekler, iki kişi çıkarıp getirirler.
(Yeriniz nasıl?) diye Rabbimiz sual eder.

Derler ki: (Ya ilahi, çok müşkildir halimiz.
Yerimizden daha zor bir yer yok zannederiz.)

Hak teâlâ buyurur: (Zulmetmedim ben size.
Kendi kazancınızdır, dönünüz yerinize!)

Onlardan bir tanesi, alır almaz bu emri,
Koşarak gider hemen, bakmadan dönüp geri.

Öbürüyse, isteksiz gider pek üzülerek.
Ve sık sık dönüp bakar, bir şey ümit ederek.

Çağırır Hak teâlâ onları tekrar yine.
Ne için koştuğunu sorar birincisine.

O der ki: (Ben dünyada, dinlemedim emrini.
Bu yüzden çekiyorum Cehennem elemini.

Tekrar aynı hataya düşmeyeyim diyordum.
Onun için yerime koşarak gidiyordum.)

Hak teâlâ bu sefer, sorar öbür kişiye:
(Sen niçin ikide bir bakıyordun geriye?)

O der ki: (Sen her şeyi bilensin ya İlahi!
Bu husustaki zannım, şöyleydi benim dahi:

Bilirdim ki, ateşten çıkarınca kulunu,
Cehennem ateşine sokmazsın tekrar onu.)

Buyurur: (Cehenneme girme artık öyleyse.
Zannettikleri gibi bulur beni her kimse.

Madem benim hakkımda böyledir zannın senin,
Haydi, arkadaşınla gidin, Cennete girin.)

Bu mübarek veli zat, çok korkardı Allah’tan.
Gözyaşları, yüzünde iz yaptı ağlamaktan.

Bir gün de ağlıyorken, sordular ona yine:
(Ne için ağlıyorsun, çok yakınken Rabbine?)

Buyurdu: (Kardeşlerim, ayrılıktan korkarım.
Ebedi beraberlik olmazsa ne yaparım?

Sen bana yaramazsın der ise Allah bana,
Ne olur benim halim, ağlarım işte buna.)