Taha-yı Hakkari, âlim ve evliya zat.
Bir gün, talebesine şöyle etti nasihat:

Eshab, Resulullahtan ettiler bir gün sual:
(Kim, insanlar içinde bulur izzet ve kemal?)

Buyurdu ki: (Ölümü en fazla yâd edendir.
Ve ona hazırlıkta, acele eyleyendir.)

Sordular ki: (Günahtan etmek için ictinab,
Ne gibi tedbirleri almamız eder icab?)

Buyurdu: (Çıkarmayın ölümü yâdınızdan.
Zira ecel, süratle geliyor ardınızdan.

Bir de, hiç unutmayın ve bilin ki muhakkak,
Sizin her işinizi, görüyor cenâb-ı Hak.

Ölüm, Müslümanlara hediyedir, nimettir.
Günahı olanlara, acı bir musibettir.

Hazırlıklı olursa ölüme bir Müslüman,
Sevinir, ferahlanır eceli geldiği an.

İman ile gidince, hele o ahirete,
Bayramdır onun için, erer büyük devlete.

Melekül mevt gelerek, söyler ki o mümine:
(Hiç korkma, gidiyorsun Erhamürrahimine.

Cennet seni bekliyor, çok sevin, gülsün yüzün.
Artık hiç olmayacak sana keder ve hüzün.)

O kişi, bu hitapla olduğunda müşerref,
Erer büyük devlete, bu, ne büyük bir şeref.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ey insanlar, bu dünya,
Fani ve vefasızdır, aldanmayın sakın ha!

Onun, kim aldanırsa sahte güzelliğine,
Dünya ve ahirette yazık eder kendine.

Hem akıllı olmanın, şudur ki alameti,
Girmez onun kalbine bu dünya muhabbeti.

Her an ahiretini düşünür aklı olan.
Çünkü iyi bilir ki, bu dünya bir imtihan.

Öyle fazla korkar ki Cehennemden, ateşten,
Kaçınır titizlikle, günah olan her işten.

Kışın evde sobaya koyarken kömür, odun,
O anda, hatırına Cehennem gelir onun.

Her nerede, ne zaman sohbet etse bir ara,
Ölüm ve ahiretten bahseder insanlara.

Ahmak ise, kaptırır bu dünyaya gönlünü.
Yaşar gaflet içinde, düşünmez ölümünü.

Zira ahmaklığa da şudur ki bir alamet,
Kalbinde, bu faniye besler sevgi, muhabbet.

Bu dünya önce yoktu, sonra da yok olacak.
İki yok arasında bir hayattır bu ancak.

Bir şeyin olacağı muhakkak ise eğer,
Onu oldu bilmeli, zamanlar çabuk geçer.

Ölüm de, insan için mutlaka gelecektir.
Öyleyse şimdi onu geldi bilmek gerektir.)