Yakub-i Germiyani, ilim ehli bir zattı.
Onun hali, herkese öğüt ve nasihattı.

Üstadından aldığı feyiz ve ilham ile,
Evliyalık yolunda, gelmiş idi kemale.

Lakin o, gizlerdi hep kendisini ağyardan.
Halk içinde Hak ile bulunurdu her zaman.

O, gittiği yerlere veriyordu bir huzur.
Onu gören kimseyi, kaplardı neşe, sürur.

Yanına, dertli biri gelseydi üzülerek,
Ayrılırdı az sonra, neşe ile, gülerek.

Dostları ziyarette geçerdi çoğu vakti.
Dolaşırdı gece gün, yoktu istirahati.

Derdi ki: (Ey insanlar, merhametli olunuz.
Müminlerin kalbini neşeyle doldurunuz.

Hizmet için de olsa, kalb kırmayın hayatta.
Kimseyi incitmeyin, kâfir de olsa hatta.

Çünkü o da Allah'ın bir kuludur nihayet.
Onlara da acıyıp, etmeliyiz merhamet.)

Derdi ki: (Çok sakının, hem kibir ve gururdan.
Zira iblis, kibirle kovulmuştu huzurdan.

İblis ki, yüzbin sene yapmış idi ibadet.
Meleklerin hocası olmuştu en nihayet.

Ona bırakılmıştı idaresi göklerin.
Ona gıbta ederdi cümlesi meleklerin.

Lakin kibirlenince, kaybetti bu nimeti.
Allah'ın huzurundan, tard olundu ebedi.

Çünkü o, (Ben Adem'den, hayırlıyım) diyerek,
Ona secde etmedi, bir an kibirlenerek.

Halbuki tevazuya bürünürse kul eğer,
Hak teâlâ indinde, bulur kıymet ve değer.

Bugün iki Müslüman, düşse bir ihtilafa,
Her biri, (Ben haklıyım) diyor öbür tarafa.

Halbuki haklı olsa, ne geçecek eline?
Belki de az bir zaman kalmıştır eceline.

Yakında, ikisi de ölecek en nihayet.
Kimin haklı olduğu, çıkacak yarın elbet.

Bu hal, şu koyunların haline benzer aynen.
İtişip kakışırlar, mezbahaya giderken.

Halbuki biraz sonra hepsi boğazlanırlar.
Onlar, bundan habersiz, kavga edip dururlar.

Rahmetin gelmesine vesiledir tevazu.
Zira yüksek dağlardan, aşağıya akar su.

İnsan da, kendisini aşağı görür ise,
Rahmet-i ilahiden, alır büyük bir hisse.

Gül, ovada yetişir, su, aşağı akar hep.
Müminin ziynetidir, tevazu, hayâ, edep.)