Kerametler sahibi, hazret-i Kadib-ül Ban,
Musul'da zuhur eden, evliya-yı kiramdan.

Bir kişi var idi ki, Musul'da o zamanlar,
Kadib-ül Ban’ı sevmez, ederdi hem de inkâr.

Bir gün onun hakkında, düşündü ki bu kişi:
(Talebesi çoğalıp, ilerletti bu işi.

Nere gitsek, her yerde, onun talebesi var.
Hem de, halk tarafından, pek çok seviliyorlar.

En iyisi ben onu, sultana söyleyeyim.
Musul'dan sürgün etsin, ben de rahat edeyim.)

Bir gün, bu niyet ile, sultana gider iken,
Karşısına, bir kişi çıkıverdi aniden.

Bir iki adım daha atmış idi ki, yine,
Birden bir kişi daha çıkıverdi önüne.

Sonra devam edip de, gidince birkaç adım,
Bir kişi daha çıkıp dedi ki: (Dur bakalım!

Kadib-ül Ban gönderdi, bizim üçümüzü de.
Az sonra teşrif eder, buraya kendisi de.

Öğrendik ki, şimdi sen, sultana gideceksin.
Hocamızı sultana, şikayet edeceksin.)

O, şaşırıp dedi ki bunu soran kişiye:
(Ben asla, bu fikrimi, dememiştim kimseye.

Bunu, kendi kendime, düşünüp verdim karar.
Ve bu sırrı, kimseye açmadım zerre kadar.)

Dedi: (Evet, sen bunu herkesten saklıyordun.
Lakin bu niyet ile, sultana gidiyordun.

Peki, ne suçu var ki bu mübarek kişinin,
Sultana gidiyordun, şikayet etmek için?

Bil ki, bu zat olmasa eğer bu memlekette,
Yıkılır, harab olur, Musul mülkü elbette.)

Bu zat buyuruyor ki: (Ey kardeşlerim, şu an,
Nefs-i emmaresidir, insana büyük düşman.

Dinin her bir emrinde, bu nefsi kırmak vardır.
Zira o kırılırsa, netice olur hayır.

İstişare eyle ki, bu, nefsi kırar iyi.
Zira nefis, istemez istişare etmeği.

Eğer yolda giderken, rastlarsan bir mümine,
Önce sen selam ver ki, kırılsın nefsin yine.

Müsafeha edecek olursan yine eğer,
Önce sen el uzat ki, bu dahi nefsi ezer.

Kırıldığın kimseden, önce sen özür dile.
Ki, yine senin nefsin, kırılsın böylelikle.

Öfkelenme, halim ol, çok çalış, olma tembel.
Bunların herbiri de, nefsi kırar mükemmel.

Muvaffak olmanın da, sırrı, halim olmaktır.
Tatlı dil ve güler yüz, yani güzel ahlaktır.

Nefsin, bizi en fazla aldattığı husus da,
Bize hep, (sen haklısın) dedirtir her hususta.

Lakin Resulullahın, bu değil tavsiyesi.
Ancak Ona uymakla ezeriz biz bu nefsi.)

Bu zat buyuruyor ki: Evliyayı seviniz.
Zira bu sevgidedir, sonsuz saadetiniz.

Sevmenin şartı ise, elbet söz dinlemektir.
Eğer dinlemiyorsa, o, sevmiyor demektir.

Kim ki, Hak teâlânın emirlerine uymaz,
(Allah'ı seviyorum) demesi, doğru olmaz.

Ve kim ki uymuyorsa, Resul’ün sünnetine,
Onun da, inanılmaz (seviyorum) sözüne.

Her kim de, hocasını dinlemiyorsa eğer,
(Hocamı seviyorum) diyorsa, yalan söyler.