Nasirüddin-i Mahmud, velilerden bir kişi.
Sünnet-i seniyyeye uygun idi her işi.

Küçükken, babasının aniden ölmesiyle,
Annesi ilgilendi, onun yetişmesiyle.

Nihayet Nizamüddin Evliya’yı bularak,
Onun teveccühüyle, açıldı kalbi ancak.

Onun bir teveccühü, yetti saadetine.
Zira o, tek bir nazar etmişti ki kendine.

İşte, ne oldu ise, o anda oldu esas.
Kalmadı o nazarla, hiç kalbinde kir ve pas.

Halbuki daha önce, uğraşıp kırküç sene,
Nice mücahedeler eylemişti nefsine.

Lakin bulamamıştı, maksuduna tam zafer.
Zira sırf ilim ile olmazmış bu iş meğer.

Bir Allah adamının, bir şefkatli nazarı,
Silip atar kalbdeki karartı ve pasları.

Nasirüddin-i Mahmud, bir süre sonra yine,
İzinle avdet etti tekrar memleketine.

Lakin hayranlarının çokluğundan olacak,
Yapamaz hale geldi dersini tam olarak.

Bir haber gönderdi ki, biriyle üstadına:
(Efendim, müsaadeniz var ise şayet bana,

İnsanlardan ayrılıp, uzleti istiyorum.
Tenhada, ibadetle uğraşayım diyorum.)

Nizameddin Evliya, buyurdu ki: (Yok izin.
İnsanlardan ayrılıp, uzlet etmemelisin.

İnsanlar arasında bulunup, hizmet etmen,
Üstündür, tenha yerde yaptığın ibadetten.

Ganimet bilmelisin, insanlara hizmeti.
Hizmet varken, büyükler reva görmez uzleti.

Zira çoğu veliler ve bilcümle Nebiler,
Ömrünü, insanlara hizmette geçirdiler.

Hatta cefa, sıkıntı verseler de sana halk,
Yine de bu hizmeti, yap devamlı olarak.)

(Baş üstüne) diyerek hocasının emrine,
Vakfetti hayatını, kulların hizmetine.

Bu zat buyuruyor ki: (Vakit, büyük nimettir.
Sıhhatle geçiyorsa, bulunmaz ganimettir.

Her saati, Allah’ın zikriyle geçirmeli.
Hep İslam’a muvafık ameller işlemeli.

Her hareket ve duruş, oturup kalkmak bile,
Yapılırsa eğer ki dine uygun haliyle,

Yani kul, her işinde, Rabbimizin emrini,
Düşünüp, ona göre yapmışsa amelini,

Allah’ı unutmuyor demektir her anında.
Zikir de, hatırlamak demektir esasında.

Yani kişi, İslam’a uyuyorsa her zaman,
Zikrediyor demektir Rabbini muntazaman.)