İbni Sirin adında vardı ki âlim bir zat,
Rüya tabirlerinde meşhur idi o bizzat.

Titizlikle kaçardı her günah ve haramdan.
Zira o, pek ziyade korkar idi Allah'tan.

Derdi ki: (Uzak durun gıybetten ey insanlar!
Zira gıybet edene, çok şiddetli azap var.)

Bir kişi anlatır ki: Vardım İbni Sirin'e.
Bir iki laf söyledim, Haccac’ın aleyhine.

Beni derhal susturup, buyurdu: (Cenâb-ı Hak,
Bilesin ki, hükmünde çok adildir muhakkak.

Başkasının hakkını aldığı gibi ondan,
Onun hakkını dahi, alır başkalarından.

Sen, onun işlediği zulüm ile günaha,
Bakıp da, seninkini küçük görme sakın ha!

Zira o gün her günah, çok küçük olsa dahi,
Senin için büyük ve çetin olur vallahi.)

Biri gelip dedi ki: (Gıybet ettim zatını.
Bu halimi hoş görüp, helal eyle hakkını.)

Ona, cevap olarak buyurdu ki: (Ey kişi!
Rabbimiz kerih bilip, hoş görmezken bu işi,

Ben nasıl hoş görürüm, tövbe et bu günaha.
Hakkımı helal ettim, lakin yapma bir daha.)

Buyurdu ki: (Hiç bir kul var mıdır ki acaba,
Attığı her adımdan, çekilmesin hesaba?

Aklı olan insanın, tek derdi şudur ki hep,
Cehennemden, ne ile kurtulurum ben acep?

Her an bunu düşünür, budur ona büyük dert
Hiç bir şeye vermez o, bu kadar ehemmiyet.

Şundan belli olur ki onun akıllılığı,
Yapar hep gece gündüz ahiret hazırlığı.

Ahmağın da tek derdi, oyun ve eğlencedir,
Onun fikri, sadece işte bu düşüncedir.

Düşünmez ki, bu dünya biter bir gün muhakkak.
Ve ahiret hayatı başlar sonsuz olarak.

Aklı az olduğundan, bunları görmez elbet.
Onun ahmaklığına, budur bariz alamet.)

Buyurdu: (Mütevazı olmalıdır Müslüman.
Hata ve kusurları kendinde arar her an.

Kusuru, başkasında ararsa biri şayet,
İnsanlar arasında, sevimsiz olur gayet.

Yanında kimse kalmaz, insanlar ondan kaçar.
Asla dost edinemez, yalnız kalır o naçar.

Der ki: (Niçin insanlar kaçıyor benden acep?)
Düşünmez ki, kendini haklı görmektedir hep.

Kul, kendini haksız ve kusurlu bilmedikçe,
Başkasını bırakıp, kendine dönmedikçe,

Bu yolda, zerre kadar olamaz yükselmesi.
Zira budur bunun da ölçüsü, endazesi.

Kul, başlarsa kusuru kendinde aramaya,
Zaten vakit bulamaz başkasına bakmaya.)