Ebu Yakub Nehcuri, bir evliya, âlim zat.
İşi hep, insanlara etmek idi nasihat.

Cömertlik ve şefkati, meşhurdu halk içinde.
Sünnet-i seniyyeye uyardı her işinde.

Günahtan pek sakınır, yapardı çok ibadet.
Cehenneme girmekten, korkardı yine gayet.

Biri dedi: (Efendim, ben namaz kılıyorum.
Lakin ibadetimden, lezzet alamıyorum.)

Buyurdu ki: (Rabbini, yalnız namazda değil,
Her zaman hatırla ve Ondan hiç olma gafil.

Günah işlemekten de, kurtarırsan kendini,
Ancak alabilirsin namazın lezzetini.)

Buyurdu ki: (Bu dünya, sanki büyük bir deniz.
Ve takva gemisinde, yolcuyuz her birimiz.

Bu yolculuk, sahilde erecek nihayete.
O sahil de, nisbettir ölüm ve ahirete.)

Buyurdu: (Sırf yemekle, doyarsa biri eğer,
Karnı tam doysa bile, gözü doymaz bu sefer.

Zenginliği mal ile olursa bir kişinin,
O da, hiç zengin olmaz, fakirdir bunun için.

Kişi, ihtiyacını Rabbine etmezse arz,
İşinin hallolması, kolayca mümkün olmaz.

Kullara arz ederse bir insan her bir işi,
Hor ve zelil olmaya, mahkum olur o kişi.)

Buyurdu ki: (Halis kul, bir farz eda edince,
Ferahlanıp, kavuşur bir sürur ve sevince.

Ve eğer terk ederse bir haram ve günahı,
Duyar yine gönlünde, bir huzur ve ferahı.

Rabbinden gayrisini, düşünmek istemez hiç.
Ondan konuşulursa, ancak bulur bir sevinç.

Dünyayı sevenlerden, tiksinir, eder nefret.
Allah adamlarına, besler sevgi, muhabbet.

Her hayırlı işini, yapar hep Allah için.
Beklemez insanlardan bir karşılık, aferin.

Allah’a ibadette, saf yapar niyetini.
İstemez, insanlar da bilsin ibadetini.

Tevekkül sahibidir, Rabbine güvenir hep.
Kendi gibi kullardan, hiçbir şey etmez talep.

Gelirse bir üzüntü, bir musibet ve bela,
Der ki: Bana bunları, gönderdi Hak teâlâ.

Üzülmeyip, bilakis sevinir buna gayet.
Bilir ki, dostlarına gönderir bela ve dert.

Kimseden şikayetçi olmaz hiç bundan sebep.
Zira bilir ki bunlar, Allah’tan geliyor hep.)

Dediler ki: (Efendim, ne ki acep sebebi,
Büyükler, zevk alırlar beladan, nimet gibi?)

Buyurdu ki: Öyledir, zira ki Hak teâlâ,
Ancak sevdiklerine gönderir dert ve bela.

Bunlar da, Rabbimizin kemendidir bir nevi.
Tutup çeker kendine, sevdiği kimseleri.

Onlar dahi sabredip, etmezler hiç şikayet.
Böylece günahları, olur af ve mağfiret.)