Ebül Hüseyn el Verrak, âlim ve evliyadan.
Ahirete yönelip, el çekmişti dünyadan.

Yakın ve dostlarına, ederdi çok nasihat.
İsterdi ki her kişi, olsun mesut ve rahat.

Sıkıntıda görseydi eğer bir Müslümanı,
Yardımına koşardı her ne ise imkanı.

Bir kişi, kendisine kötülük yapsa bile,
O, yine iyilikle ederdi mukabele.

Sırf kendi nefsi için, kimseye kızmazdı hiç.
Allah için olurdu, onda öfke ve sevinç.

Kötülük yapsa idi, bir kişi kendisine,
O gidip, o kimseden özür dilerdi yine.

Bir mümine soğukluk duysa idi o şayet,
Onun gitmesi için, ederdi sa’y-ü gayret.

Derdi ki: (Her Müslüman, mahbubudur Allah’ın.
Sonu tehlikelidir, ona soğuk duranın.)

Özür dileyenleri, affederdi muhakkak.
Derdi ki: (Affetmeyi, seviyor cenâb-ı Hak.

Öyle affetmeli ki insan din kardeşini,
Unutmalı tamamen onun fena işini.)

Derdi ki: (Ey insanlar, olmayın ki gaflette,
Yarın her işinizden, hesap var ahirette.

En kıymetli anları şudur ki ömrümüzün,
Rızasına muvafık geçmiştir Rabbimizin.

Kardeşlerim, insanlar mahşerde (Âh vâh) ile,
Mutlak pişman olacak, Cennette olsa bile.

Derler: (Keşke bir anı, boşa geçirmeseydim.
Keşke bir kere daha fazla Allah deseydim.)

Dediler: (Bir insanın, iyi veya kötüsü,
Ne ile belli olur, nedir bunun ölçüsü?)

Buyurdu: (Hak indinde üstünlüğü bir kulun,
Takvasıyle bellidir, ölçüsü budur bunun.

Zira takva sahibi, korkar Hak teâlâdan.
Sarılır ibadete, kaçınır her günahtan.

Onun, Allah korkusu sinmiştir yüreğine.
Hangi halde olsa da, günaha girmez yine.

Allah’tan korku hali, şuna benzer ki onun,
Annesinden korkması gibidir bir çocuğun.

Annesi azarlasa, dövse de onu, yine,
Daha fazla sarılır o çocuk annesine.)

Bir gün de buyurdu ki: (Uyanın ey insanlar!
Bilin ki, ömrünüzün sonunda bir ölüm var.

Bizden önce gelenler, hani, nerde şu anda?
Öldüler her birisi, ummadık bir zamanda.

Kötü insanlar ile kurmayın münasebet.
Zira geçer onlardan size dahi bir zulmet.

İyilerle olmaya çalışın ki çok zaman,
Size de geçsin biraz onların ihlasından.

Kim haram karşısında, kapatırsa gözünü,
İman ile doldurur Allah onun gönlünü.

Küçük günah işleyen, alışır büyüğüne.
Ona devam eden de, düşer küfrün içine.

İnsan, nefse aldanıp, günah işlerse şayet,
Pişman olup, Rabbinden istemeli mağfiret.

Zira tövbe ederse bir kul halis olarak,
O kulun günahını, affeder cenâb-ı Hak.)