Hem Selman-i Farisi anlatır ki kendisi:
Bir gün, beni sorarak arıyordu birisi.

Diyordu: (Kırk ukiyye altını, sahibine,
Verip de kavuşacak, kimdir hürriyetine?)

Baktım, pek tanıdığım kimselerden değildi.
Bana, yumurta kadar bir altın verip gitti.

Alarak o altını o kimsenin elinden,
Allah’ın Resulünün yanına koştum hemen.

Dedim: (Ya Resulallah, bu altın hafif biraz.
Onun istediğinden, zannederim daha az.)

Allah’ın Sevgilisi, aldı onu eline.
Sürüverdi mübarek dilinin üzerine.

Buyurdu ki: (Al şimdi, yahudiye götür ver.
Zannederim bu altın, borcunu eda eder.)

Götürüp verdiğimde, yahudi tarttı onu.
Gördü istediğinden hem ağır olduğunu.

Resul-i müctebanın bu mucizesi ile,
Kendimi, kölelikten kurtardım böylelikle.

Vakta ki kölelikten azat etti kendini.
Sepet örüp satmakla sağlardı geçimini.

Kârının bir kısmıyla kendi geçiniyordu.
Kalanı, fakirlere hediye ediyordu.

Çok ibadet ederdi gece karanlığında.
İbadetsiz gecesi, geçmedi hayatında.

Bazı gece, Resulün huzuruna giderek,
Sohbet ediyorlardı baş başa, sabaha dek.

Öyle dalmış idi ki Resulün sevgisine,
Hiç tatlı gelmiyordu başka şey kendisine.

Tamamen ahirete çevirmişti gönlünü.
Rabbine ibadetle geçirdi bir ömrünü.

Dünyaya, zerre kadar vermezdi ehemmiyet.
Zira onun gözünde, var idi sırf ahiret.

İmana kavuşunca, Eshab-ı soffa denen,
Ehl-i ilim zatlardan biri oldu o hemen.