Bir grup erkanıyla, sultan Mahmud Gaznevi,
Ziyarete gelmişti, hazret-i Harkani’yi.

Gönülden inanarak onun büyüklüğüne,
Sohbetinde kavuştu, yüksek teveccühüne.

Görünce, o da onun sevgi ve ihlasını,
Çıkarıp verdi ona, mübarek hırkasını.

O Allah adamının hırkasını alarak,
Çıktı yine gazaya, huzurdan ayrılarak.

Harkan’dan uzaklaşıp, Semerkant’a gelince,
Yenilmek endişesi sardı onu iyice.

Hayli kalabalıktı zira düşman ordusu.
Onları görür görmez, fazlalaştı korkusu.

Derhal attan inerek, çıkardı o hırkayı.
Onu vesile edip, şöyle yaptı duayı:

(Ya Rabbi, bu hırkanın sahibi hürmetine,
Muvaffak kıl bizleri, düşmanın üzerine.

Eğer bana verirsen bugün galibiyeti,
Fukaraya veririm, aldığım ganimeti.)

Bu duanın üstünden geçmedi fazla zaman.
Bir kasırga koptu ki, oldu her yer toz duman.

Öyle ki, görmüyordu bir kâfir, diğerini.
Başladılar vurmaya onlar birbirlerini.

Bu hengame içinde şaşıran o kâfirler,
Kendi kendilerini kılıçtan geçirdiler.

Doldu savaş meydanı, düşman ölüleriyle.
Sultan Mahmud, bu hali görerek gözleriyle,

Düşündü ki: Ne büyük veli imiş Harkani.
Tasarruf ve himmeti, ne kadar geldi ani.

Ebül Hasan Harkani, buyurdu ki bir zaman:
(Allah'ın kullarına, yardım edin durmadan.

Hele anne-babası, muhtaçsa bir kişinin,
Onlara hizmet etmek, devlettir onun için.

İki kardeş, bir evde yaşardı bir devirde.
Hizmete muhtaç olan vardı anneleri de.

Her gece, annesine, biri hizmet ederdi.
Öteki, bir köşede Rabbini zikrederdi.

Bir gece, kardeşlerden birisi, çok ibadet,
Yaparak, o taatten duydu çok haz ve lezzet.

Ricada bulundu ki öteki kardeşine:
(Bu gece de annemin, sen bak hizmet işine.)

Hizmet eden kardeşi, ona (Peki) diyerek,
Sarıldı annesinin hizmetine severek.

Öteki, taatini ederken gece eda,
Uyuyup, rüyasında duydu şöyle bir nida:

(Ey filan, bağışladık biz senin kardeşini.
Ve onun hatırına, affettik sonra seni.)

O buna şaşırınca, denildi ki kendine:
(Bizim ihtiyacımız, yok senin taatine.

Halbuki ihtiyacı var size annenizin.
Zira hizmetinize, muhtaç o şimdi sizin.)