İmam-ı Rabbani ki, devrinin incisidir.
İkinci bin yılının yenileyicisidir.

Bu büyük evliya zat, Mektubat kitabında,
Şöyle buyurmaktadır din adamı babında:

(Âlimlerin, dünyayı sevmesi ne çirkindir.
Bu, güzel yüzlerine, siyah leke gibidir.

Böyle olan bir âlim, kurtarsa da herkesi,
Ve lakin kendisine olmaz bir faidesi.

Dini kuvvetlendirmek, İslamiyet’i yaymak,
Şerefi, kendisine ait olsa da, ancak,

Bazen öyle olur ki, kâfir, fasık bir kişi,
İcabı hale göre yapabilir bu işi.

Bunlar, çakmak taşına benzerler ki nihayet,
Bulunur içlerinde bir enerji ve kudret.

İnsanlar, bu kudretten istifade ederler.
Lakin ondan, kendine fayda olmaz müyesser.

Bunların da, ilminden olmaz faideleri.
Ve hatta zarar verir, onlara ilimleri.

Çünkü yarın, bir delil olur ki bu ilimler,
(Bilmiyorduk, bilseydik yapmazdık) diyemezler.

Allahü teâlânın kıymet verdiği ilmi,
Dünyaya alet etmek, ne kötüdür değil mi?

Çünkü Allah, dünyaya vermiyor değer, kıymet.
Buna rağmen veriyor, ilme çok ehemmiyet.

Din hakkında konuşmak, yazı ve kitap yazmak,
Allah için olursa, faydalı olur ancak.

Çünkü bunlar, olursa şöhret için, mal için,
Olmaz istifadesi ondan hiçbir kişinin.

Eğer din adamları, düşmüşse bu belaya,
Yani tutulmuşlarsa mal, para ve dünyaya,

Din adamı değil de, dünya adamlarıdır.
Ve hatta insanların en alçağı bunlardır.

Büyüklerden birisi, görmüş bir gün şeytanı.
Ki, bomboş oturuyor, aldatmıyor insanı.

Sebebini sorunca, demiş ki ona şeytan:
(Benim bir iş yapmama, bir gerek yok ki şu an.

Zira âlim geçinen kütü din adamları,
Zaten çıkarıyorlar hak yoldan insanları.

Bana, öyle yardımcı oluyorlar ki onlar,
Benim de çalışmama, lüzum bırakmıyorlar.)

Eğer din âlimleri, dünya düşünmüyorsa,
Okutup yazmaları, Hak için oluyorsa,

Vâris ve vekilidir onlar Resulullahın.
Ve en kıymetlileri, onlardır insanların.

Bunların mürekkebi, mahşerde getirilir.
Şehidlerin kanıyla tartılıp, ağır gelir.

Ahiretin ebedi, yani sonsuzluğunu,
Dünyanınsa geçici ve fani olduğunu,

Anlayıp, ahirete sarılır bu âlimler.
Ve lakin bu dünyaya vermezler asla değer.

Dünya ile ahiret, zıttır birbirlerine.
Birinden uzaklaşan, yaklaşır diğerine.

Nasıl bulunamazsa ateş-su bir arada,
Bir kalbde birleşemez, (ahiret) ve (dünya) da.