İmam-ı Rabbani’nin yazdığı Mektubat’ta,
Şöyle buyurmaktadır bir gence nasihatta:

Ey evladım biz kuluz, Allah’ın emrindeyiz.
Kendi emrine buyruk ve başıboş değiliz.

Her istediğimizi yapamayız biz zinhar.
Çünkü Sahibimizin bize emirleri var.

Burada yaşamazsak Onun emirleriyle,
Mezarda, pişmanlıktan başka şey geçmez ele.

Ey oğlum, gençlik çağı, kâr ve kazanç vaktidir.
Merd olan, bu zamanı iyi değerlendirir,

İhtiyarlık zamanı, herkese olmaz nasip.
Olsa da, vakit olmaz elverişli, münasip.

Vakit bulunsa dahi, azalınca güç, kuvvet,
Yapılmaz gençlik gibi, yarar iş ve ibadet.

Bugün, her bir vaziyet tam elverişli iken,
Ebeveynin varlığı, büyük bir nimet iken,

Geçim derdi olmayıp, elde iken her fırsat.
Güç kuvvet azalmayıp, yerindeyken bu sıhhat,

Hangi özür ve hangi bahane ile acep,
Yarına bırakılır bugünün işleri hep?

(Helekel müsevvifun) dedi Nebiyyi zişân.
Yani, yarın yaparım diyenler etti ziyan.

Eğer dünya işini bırakırsan yarına,
Elbette ki bu senin, olur çok yararına.

Ey oğlum, bu gençlikte, üç din düşmanı olan,
Nefis, şeytan ve bir de ahlaksız, kötü yaran,

İnsana saldırırken, yapılan az ibadet,
Hak teâlâ indinde kazanır büyük kıymet.

Yaşlılıkta yapılan, bunlardan kat kat fazla,
İbadetin kıymeti, bu kadar olmaz asla.

Ey oğlum iyi bil ki, insanı, cenâb-ı Hak,
Oyun eğlence için yaratmadı muhakkak.

Yiyip içmek, keyf sürmek için yaratılmadık.
Yalnız ibadet için yarattı bizi Halık.

Resulün bildirdiği ibadetlerin hepsi,
İyi düşünülürse, bizedir faidesi.

Kullara yaradığı için emr olunmuştur.
Yoksa, ibadetlerin Ona faydası yoktur

Allah, muhtaç değildir kulun ibadetine.
Onları, emirlerle şereflendirdi yine.

Her şeye muhtaç olan ve çok aciz olan biz,
Bu büyük ihsan için, teşekkür etmeliyiz.

Oğlum, bugün mesela bir müdür, bir işçiye,
Emir verse, herhangi bir işi yapsın diye,

İşçi, o vazifeye ne de çok kıymet verir.
Bana, müdür bu işi verdi diye sevinir.

Seve seve, zevk ile yapar onu o işçi.
İftihar vesilesi yapar hem de o işi.

Şimdi yazıklar olsun, Allah’ın yüksekliği,
O müdürünki kadar acep değil midir ki,

Onun emirlerine, böyle çalışılmıyor.
Ve (evvela vazife, sonra namaz) deniyor.

Halbuki amirlerin amiridir Rabbimiz.
Önce, Onun emrini ifa eylemeliyiz.