Ravda-i mübareki ve Kâbe’yi ziyaret,
Edip, memleketine avdet etti nihayet.

Talebe okutmakla meşgul oldu ilk zaman.
Lakin hiç çıkmıyordu Hindistan hatırından.

Çünkü ona, Kâbe’de demişti ki bir abid:
(Senin işin, orada tamam olur ey Halid!)

Bu düşünce içinde, yanarken her gün içi,
Hindistan'dan yanına, çıka geldi bir kişi.

Mirza Abdürrahimdi ismi de o gelenin.
Talebesinden idi Abdullah Dehlevi’nin.

O, Mevlana Halid’in huzuruna girince,
İletti üstadının selamını ilk önce.

Arz etti ki: (Üstadım Abdullah-ı Dehlevi,
Hindistan diyarına davet eder sizleri.)

Başladı onun ile, her gün sohbet etmeye.
Gidemez oldu artık, ders için talebeye.

Talebe, bu Hindliye kızdılar için için.
Lakin bilmiyorlardı hikmetini bu işin.

Hocaları, zahirde yetişmişti gerçi tam.
Lakin batın ilminde, değildi henüz tamam.

Resulullahtan gelen ilim, feyiz ve nurlar,
Abdullah Dehlevi’nin kalbine akmıştılar.

O da, Resulullahın işbu emanetini,
Teslim etmek üzere, arardı bir ehlini.

Kendisi Hindistan’da bulunurdu o vakit.
Fakat Bağdat’ta idi o an Mevlana Halid.

Kalb gözüyle gördü ki, işte bu büyük zat da,
Aradığı o kişi, bulunuyor Bağdat’ta.

Ve hemen gönderdi ki talebeden birini,
Onu alıp gelsin de, versin emanetini.

İşte o talebeyle, bir gün Mevlana Halid,
Çıktılar yolculuğa, geçirmeden hiç vakit.

Ve lakin talebeler, hatta cümle ahali,
Pek fazla üzüldüler, öğrenince bu hali.

Kimse anlamamıştı hikmetini bu işin.
Gidip çok yalvardılar, yoldan çevirmek için.

Ne kadar ısrar edip, yalvardılar ise de,
Çevirmek konusunda, vermedi bir faide.

Dediler ki: (Efendim, öyle yer ki Hindistan,
Türlü tehlikelerle doludur o yer şu an.

Bizleri terk edip de, gitmeyiniz o yere.
Zira çok karanlık ve zulmetlidir o yöre.)

Buyurdu: (Ab-ı hayat, zulümatta bulunur.
Orda feyiz, bereket, ordadır rahat, huzur.)

Bir (Gül)ün kokusunu alan (Bülbül) misali,
Şiddetle istiyordu Hindistan’a o visali.

Kimseyi dinlemeyip, o yola koyuldular.
Herkes, gözyaşlarıyla onu uğurladılar.