Ahmet Mekki Efendi, evliyadan bir kişi.
Talebe okutmaktı en sevdiği tek işi,

Kerametler sahibi bir zat idi o, ama,
Kendisini, herkesten gizliyordu daima.

Ne kadar setr etse de, kendini o büyük zat,
Bir çok kerametini görüyordum ben bizzat.

Zira biz gündüzleri, beraberdik hep işte.
Hem birlikte olurduk, işe geliş gidişte.

Yine bir gün, otobüs bekliyorken, bir ara,
Baktım ki, üzerime almamışım hiç para.

Ben buna üzülürken, geldi otobüsümüz.
Arkadaki kapıdan biniverdik ikimiz.

Düşündüm ki: Üstümde para yok bugün madem,
Efendi'den isterim, çünkü yok başka çarem.

Sadece düşünmüştüm, söylememiştim fakat.
O anki düşüncemi, anlamış mübarek zat.

Bir yirmibeş kuruşu, uzatıp biletçiye,
Dedi ki: (Bir talebe bileti ver bu beye.)

O an çok duygulandım, dedim: Bu, bir keramet.
Çünki o, ilk olarak alıyor bana bilet.

Bir gün, Yüksel Ekinci adında biri, yine,
Çağırdı ikimizi yemek için evine.

Derhal kabul eyledi onun bu davetini.
O gün de gördüm yine, başka kerametini.

Yemeğimizi yiyip, dönerken kendisiyle,
Buyurdu: (Abdüllatif, sen şimdi beni dinle.

Saliha bir bacısı var ki bu Yüksel Bey'in,
Onu, sana alalım, bu babta sen ne dersin?)

Ben, mahcup vaziyette dedim: (Olur efendim!)
Velakin evlenmeye yok idi hiç niyetim.

Ama biliyordum ki, boş konuşmaz büyükler.
Onların her sözünde, vardır nice hikmetler.

Hak indinde öyle çok vardır ki kıymetleri,
Bildirir Hak teâlâ onlara çok şeyleri.

Onlar, halk arasında, bulunurlar Hak ile.
Olmaz ayrılıkları, Rablerinden az bile.

Malumdur o zatlara, bize meçhul olanlar.
Çünkü Hak teâlânın sevdiği kuldur onlar.

Bu hadiseden sonra, üç yıl geçti aradan.
Hatta Mekki Efendi, göç etti bu dünyadan.

O günkü sözlerini, ben unutup gitmiştim.
Hatta şaka olarak söyledi zannetmiştim.

Meğer ciddi söylemiş onu o mübarek zat.
Nitekim üç yıl sonra, bu işi oldu hakikat.

Onun kız kardeşiyle evlendim ben nihayet.
Onun bereketiyle mutluyuz hem de gayet.

Şimdi ben, bir Fatiha okusam her ne zaman,
Gönderirim onun da ruhuna muntazaman.