Bir gün Ahmed-i Cami, Herat’a gitmek için,
Yola çıktı, kimseye bir haber vermeksizin.

Ve lakin Herat’lılar, bunu haber alarak,
Döküldüler yollara, genç ihtiyar, cümle halk.

İki saatlik yoldan, onu karşıladılar.
Ve bir tahta oturtup, omuzda taşıdılar.

Bereketlenmek için, bu hizmetle her biri,
Birkaç adım taşıyan, çekiliyordu geri.

Bu şekilde, Herat’a varınca en nihayet,
Müftünün konağında, eylediler ikamet.

Abdullah Zahid diye, o yerde biri vardı.
Bayram günleri hariç, her gün oruç tutardı.

Yaptığı içindir ki, böyle fazla ibadet,
Herkes, onu sever ve sayarlardı begayet.

Ahmed-i Namıki’nin Herat’a teşrifini,
İşitince, bir merak sardı onun içini.

Hanımına dedi ki: (Herat’a biri gelmiş.
Bir gidip de göreyim, nasıl bir kimse imiş?)

O dedi: (Bu niyetle gitmen doğru değildir.
Çünkü o, Hak katında çok büyük bir velidir.

İstifade etmeyi, kalbinden eyle niyet.
Ve her ne emrederse, aynen eyle riayet.)

Lakin o, bu sözlerden pek de hoşlanmayarak,
Dedi: (Sen anlamazsın, otur da işine bak.)

Giyinip çıktı sonra, onu dinlemeksizin.
Geldi, Ahmed Cami’yi imtihan etmek için.

Ve lakin girer girmez, Namıki Cami, ona,
Buyurdu: (Yapar mısın, söylesem bir iş sana?)

Dedi: (Doğru ve güzel bir işse dediğiniz,
Ne için yapmayayım, nedir o, söyleyiniz?)

Buyurdu ki: (Öyleyse, geri dön şimdi derhal.
Şu karşıki kasaptan, bir but kuzu eti al.

Oradan bakkala git, biraz yağ, biraz pekmez,
Alıp, kendi elinle evine götür bu kez.

Pişir kuzu etini, tatlı yap pekmezi de.
Oturup, hanımınla yiyin neşe içinde.)

O, bunları duyunca, düşündü: Yemek nedir?
Ben, bir şey yemiyorum gündüz otuz senedir.

Buyurdu ki: (Ey zahid, yanlış bu düşündüğün.
Haydi git, dediğimi icra eyle sen bugün.

Bizi vesile edip, dua et hem de Hakk’a.
Muradın her ne ise, kavuşursun mutlaka.)

Adam (Peki) diyerek, o şeyleri yaptı hep.
Sonra Hak teâlâdan, şu şeyi etti talep:

Dedi ki: (Ya ilahi, kalb gözümü aç benim.
Şehrin dört tarafında, ne varsa hep göreyim.)

Duası kabul olup, açıldı kalb gözleri.
Gördü şehir içinde olan cümle şeyleri.