Harp, bütün şiddetiyle devam etti hep o gün.
Gaziler, bin şevk ile saldırırdı topyekün.

Sabırsızlanıyordu genç Padişah begayet.
Biriyle, üstadını yanına etti davet.

Halbuki Akşemseddin çadıra girip o an,
Kapısını, sıkıca kapamıştı arkadan.

Ve tembih etmişti ki nöbetçi olanlara:
(Yanıma hiç kimseyi sokmayınız bu ara.)

Onu çağırmak için giden vazifeliler,
(Çadır kapalı) diye, gelip haber verdiler.

O zaman genç Padişah, kendisi gitti bizzat.
Çadır, sıkı sıkıya kapalıydı hakikat.

Hançerini çıkarıp, çadırdan kesti biraz.
Baktı ki, Akşemseddin ediyor dua, niyaz.

Toprağın üzerinde ve secdeye kapanmış.
Başındaki sarığı, yerlere yuvarlanmış.

Ak saçı ve sakalı, bulanmış toz toprağa.
Kendinden geçmiş halde yalvarıyor Allah’a.

Bu feth-i mübin için hep dua ediyordu.
Gözlerinden, sel gibi göz yaşı iniyordu.

Secdeye kapandığı topraklar, göz yaşıyle,
Bir sofra yeri kadar ıslanmıştı haliyle.

Akan göz yaşlarıyle ıslanmışken o toprak,
Şöyle dua ederdi Allah’a yalvararak:

(Ya Rabbi, bu zamanın kutbu hangi veliyse,
Onu, bu günümüzde imdada gönder bize.)

Padişah, bu duayı işitti dışardan.
(Âmin!) deyip, nur yüzü ıslandı göz yaşından.

Ulubatlı Hasan da, burçlara tırmanarak,
Çıktı yüksek bir yere, pek çok yara alarak.

Osmanlı sancağını, dikti kale burcuna.
Lakin ok yağıyordu mübarek vücuduna.

Burçların üzerinde dalgalanırken bayrak,
Vasıl oldu Cennete, o da şehid olarak.

Açılan gediklerden, girdi şanlı mücahit.
Fetih gerçekleşmişti, ikindiydi tam vakit.

Yirmibir yaşındaki genç Padişah, atıyla,
Girdi surdan içeri şerefiyle, şanıyla.

Hocası Akşemseddin o anda yanındaydı.
İkisi beraberce şehre giriyorlardı.

Herkes Akşemseddin’i padişah zannederek,
İltifat ederlerdi ona çiçek vererek.

O da, Sultan Mehmed’i işaret ediyordu.
(Padişah ben değilim, işte odur!) diyordu.

Talebe, hocasını eyleyerek işaret,
Derdi ki: (Ben isem de padişah Sultan Mehmed,

Siz ona gidiniz ki, hocamdır benim o zat.
Ve bu şehrin manevi fatihi odur bizzat.)