Fatih Sultan Mehmed Han, fetihten sonra bir gün,
Ziyaretine gitti bu İslam büyüğünün

O sohbet esnasında, arz etti ki: (Ey hocam!
Sahabe-i kiramın büyüklerinden olan,

Ve mihmandar-ı Resul, Eba Eyüb Ensari,
İstanbul surlarına yakınmış nurlu kabri.

Tarih kitaplarında okumuştum bunu ben.
Yerinin tesbitini istiyorum hususen.)

Buyurdu: (Şu karşıki tepenin eteğinde,
Devamlı nur görürüm, olmalı o mevkide.)

Ve hemen Padişahla, büyük veli kalktılar.
O nur inen bölgeye, beraberce vardılar.

O yerde büyükçe bir çınar ağacı vardı.
Akşemseddin, çınardan iki tek dal kopardı.

Dikti kendi eliyle, bir yere birisini.
Az ilerisine de, dikti ötekisini.

Buyurdu: (Bu iki dal arasındaki mahal,
Mihmandar-ı Resulün kabridir bir ihtimal.)

Daha sonra ayrılıp, gittiler yerlerine.
Ertesi gün, oraya geleceklerdi yine.

Padişah, bu tesbite inanmış idi gerçi.
Lakin istiyordu ki, tam rahat etsin içi.

Silahtar ağasına emretti ki: (Gidiniz!
O dalların yerini, gece değiştiriniz.)

(Baş üstüne!) diyerek, gece gitti o yere.
Dalları, yirmi adım çekiverdi güneye.

Ertesi gün, Padişah ve yanında hocası,
Geldiler o mahale, hem silahtar ağası.

Velakin gelir gelmez oraya büyük veli,
Buyurdu ki: (Değişmiş dalların dünki yeri.

Yirmi adım öteye dikmiştik dalları dün.
Bura değil, oradır mezarı o büyüğün.)

Padişah arz etti ki: (İnanıyorum, evet.
Velakin istiyorum bir tek daha alamet.)

Buyurdu ki: (Bu yeri kazınca iki arşın,
Mübarek mezar taşı, çıkacaktır o zatın.)

Emir verdi Padişah, kazdılar hemen o gün.
Göründü mezar taşı Mihmandar-ı Resulün.

Hem dahi üzerinde bir yazı duruyordu.
(Bu yer, Halid bin Zeyd’in kabridir) yazıyordu.

Bunu dahi görünce Fatih Sultan Mehmed Han,
Hayretinden, vücudu titredi kısa bir an.

Dedi ki: (Sevinmiştim İstanbul’un fethine,
Lakin ondan daha çok sevinç var bende yine.

O da, benim devrimde, böyle keşif sahibi,
Bir veli olmasıdır çok şükür hocam gibi.)

Öyle çok sevindi ve memnun oldu ki buna,
Kabr-i şerif üstüne, bir türbe etti bina.