Aziz Mahmud Hüdayi, hazret-i Üftade’ye,
Hizmetle nail oldu büyük istifadeye.

Her emrini, harfiyen yerine getirerek,
Sair talebeye de olmuştu güzel örnek.

O Allah adamına hizmet edip ihlasla,
Aldı dualarını herkesten daha fazla.

Ona olan aşırı sevgi ve muhabbeti,
Ona bağlılığı ve tam bir teslimiyeti,

Sayesinde, en fazla, o kavuştu himmete.
Zira can-ü gönülden koşuyordu hizmete.

Üç senenin sonunda, hocası da nihayet.
Yetiştiğini görüp, verdi mutlak icazet.

Ve hemen gönderdi ki onu Sivrihisar’a,
İlim ve feyiz saçsın orada insanlara.

Aziz Mahmud Hüdayi, derhal (Peki!) diyerek,
İrşad etti kulları o beldeye giderek.

Altı ay çalışınca orada leyl-ü nehar,
Hocasının emriyle, Bursa’ya geldi tekrar.

Baktı, büyük üstadı Üftade hazretleri,
Gayetle zayıf düşmüş, bozulmuş sıhhatleri.

Doksan yaşını aşmış idi ki bu büyük zat,
Onun her hizmetini Hüdayi gördü bizzat.

Çok memnun oluyordu hocası da haliyle,
Her gün dua ederdi ona bütün kalbiyle.

Bir gün de dua edip, buyurdu ki: (Evladım!
Sultanlar, rikabında yürüsün adım adım.)

Yani sen, at üstünde giderken muradınca,
Sultan, yaya olarak gelsin senin ardınca.

Hazret-i Üftade’nin hastalığı artarak,
O senenin sonunda, oldular vuslat-ı Hak.

Bu büyük evliyanın vefatlarından sonra,
Aziz Mahmud Hüdayi nur saçtı insanlara.

O ara, Üsküdar’da bir yer satın alarak,
Dergah inşa ettirdi, bir dershane olarak.

Talebeler, her yerden, demeyip uzak yakın,
Onun medresesine koştular akın akın.

Zengin fakir, yaşlı genç, hatta devlet ricali,
Gelirdi o dergaha her kesimden ahali.

Devrin sultanları da, gösterip saygı, edep,
Bu Allah adamından faydalanırlardı hep.

Sultan birinci Ahmed ve üçüncü Murad Han,
Dördüncü Murad ile, sultan ikinci Osman,

Bu büyük evliyadan dua istemişlerdir.
Onu, gönül sultanı olarak bilmişlerdir.

Nice devlet adamı, vezirler, kumandanlar,
Onun sohbetlerine koşardı o zamanlar.

Çok ilim adamları yetişti o dergahta.
O yer, kültür merkezi haline geldi hatta.