Her an kendi nefsiyle ederek mücadele,
Evliyalık yolunda, gelmişti tam kemale.

Namaz için, camiye çıkardı sırf evinden.
Kılınca, çok acele dönerdi eve hemen.

Bir gün, yine dönerken evine aceleyle,
Dediler: (Niçin böyle ediyorsun acele?)

Buyurdu ki: (Şu anda bekleyenler var beni.)
Dediler ki: (Hayrola, kim bekliyor ki seni?)

Buyurdu: (Kabristanda, kabir ehli bekliyor.
Bu sonsuz yolculuğa, hazırlık gerekiyor.)

Bir gün camiden çıkmış, acele gidiyordu.
(Bu aceleniz nedir?) diye bir kimse sordu.

Buyurdu ki: (Dünyaya, çok bağlanmış insanlar.
Ben onları görünce, oluyor manen zarar.

Dünyaya meyl ediyor benim de hemen kalbim.
Hızlı gidiyorum ki, onları görmeyeyim.)

Dediler ki: (Efendim, insanların içine,
Hiç karışmıyorsunuz, acaba hikmeti ne?)

Buyurdu ki: (Kiminle konuşayım ki acep?
Kimisi, bu dünyaya kaptırmış kendini hep.

Onlar ile konuşmak, kalbimi karartıyor.
Onlar gibi, dünyaya muhabbetim artıyor.

Akıllı kimseler de, yanıma geldiğinde,
Konuşmuyor onlar da ahiret üzerinde.

Emir ve yasakları, hiç hatırlatmıyorlar.
Hata ve kusurumu, bana anlatmıyorlar.

Hatta, kusurlarımı sayıyorlar fazilet.
Bana, bu insanlardan faide gelmez elbet.)

(Niçin evlenmiyorsun?) diye sorduklarında,
Dedi: (Mesuliyeti, gayet çoktur onun da.

Saliha bir hanımla evlenecek olursam,
Korkarım, hukukuna riayet edemem tam.

Evlilikte, erkeğin çoktur mesuliyeti.
Onun, benden sorulur dünya ve ahireti.

Riayet kolay değil, zevcenin hukukuna.
Bu sebepten, cesaret edemiyorum buna.

Kalbini incitirsem, haram ve kul hakkıdır.
Bunu, mahşer gününde ödemek çok ağırdır.

Üstünde zerre kadar kul hakkı bulunanlar,
Cennetin kokusundan bile mahrum olurlar.

Ya helallaşacaktır dünyada o kişiyle,
Yahut öder mahşerde, sevap ve ecri ile.

Lakin çok pahalıya mal olur bu ödemek.
Ve hatta ödemenin, imkanı bulunmaz pek.

Zira bir dank miktarı, yani ufak, cüz'i bir,
Hak için, yetmiş yıllık namaz ecri verilir.

Yani bir ömür boyu kıldığı namazların,
Sevabı, alınarak verilir ona yarın.

Kılınmış olmalıdır bunlar da cemaatle.
O gün bunun temini, çetin olur gayetle.)