Ebül Hasen Şazili, her senede bir defa,
Beytullaha giderek, ederdi haccı ifa.

Son defa gittiğinde ve lakin bu büyük zat,
Yanına, kazma, ibrik ve kâfur aldı bizzat.

Sordu talebeleri (Ne için?) olduğunu.
Dedi ki: (Falan yerde anlarsınız siz bunu.)

Ve nihayet hac için, çıktılar sonra yola.
Hamisre nam mevkide, verdiler biraz mola.

Ebül Hasen Şazili, dinlenip orda biraz,
Sonra da cemaatle, kıldılar hepsi namaz.

Talebeler kalkıp da, beklerken sonra onu,
O, seccade üstünde, teslim etti ruhunu.

Talebeler o zaman anlamış oldu ki ilk:
O, ne için yanına almış kazma ve ibrik.

Hemen o kazma ile, kazdılar mezarını.
İbrikle su taşıyıp, yıkadılar naşını.

Ve getirmiş olduğu o kâfurdan da yine,
Koyup, cenazesini defnettiler kabrine.

Tuzlu olduğu için o yerin suyu fakat,
Orada, bu sebepten yetişmezdi pek nebat.

Ve lakin bu velinin o bölgeye defniyle,
Tuzlu su, tatlı oldu onun bereketiyle.

Ekin yetiştirmeye değilken hiç müsait,
O günden itibaren, o yer çok oldu mümbit.

Buyurdu ki: Rüyada hazret-i Ebu Bekri,
Bir gece gördüğümde, bana buyurdular ki:

(Bu dünya muhabbeti, kalbi terk etmiş midir?
En kolay işareti, bilir misin ki nedir?)

Ben, bilemediğimi arz edince cevaben,
Buyurdu: (Öyle ise, dinle ey Ebül Hasen!

Bu alamet şudur ki, bulunca verir, fakat,
Bulmadığı zaman da, yine olur çok rahat.)

Vefatı sırasında, buyurdu: (Kardeşlerim!
Size, mühim olarak şunu demek isterim.

Dünyada en güzel şey, dine hizmet etmektir.
Lakin bu hizmetini, kendinden bilmemektir.

Mutlak ihlas gerektir İslam’a hizmette de.
Zira din, facirle de kuvvet bulur elbette.

Yolumuzda ilk adım, kendini hiç bilmektir.
Kendinde bir iyilik, bir varlık görmemektir.

Boynu bükük olanlar, kazanırlar muhakkak.
Zira böyle olanı, seviyor cenâb-ı Hak.)