Kumlar altın olunca, Valide Sultan hemen,
Emir'in talebine (Peki) dedi gönülden.

Kalbi gayet müsterih ve rahattı oldukça.
Ve hemen o günlerde hazırlattı bir bohça.

Koydu içerisine, hediye mendil, gömlek.
Gönderdi damadına birisine vererek.

Bohça geldiği zaman, Emir de o arada,
Mangalını yakmış ve otururdu odada.

Sohbet ediyorlardı talebesiyle o an.
Girdi o vazifeli içeri tam o zaman.

Bohçayı arz ederek, izinle girdi söze.
Dedi: (Valide Sultan gönderdi bunu size.)

Emir Sultan, bohçayı aldı kabul ederek.
Yer gösterdi gelene, teşekkür eyleyerek.

Sonra bir mendil alıp o bohçanın içinden,
(Köz) koydu arasına, mangalın ateşinden.

Sonra da, uçlarını kapatıp onun yine,
Verdi tebessüm ile o kimsenin eline.

Dedi: (Selam söyleyin valideye dönüşte.
Biz fakir dervişten de hediye budur işte.)

O, şaşkınlık içinde mendili aldı, ama,
Düşündü: Ne acayip, ne garip bir muamma.

Çıkıp yolda giderken, merak ederdi ki hep:
O közler, bu mendili yakmıyor, neden acep?

Böyle, saraya kadar zor tuttu kendisini.
Gelip, Emir Sultan’ın verdi hediyesini.

Sarayda, merak ile açılınca o mendil,
Gördü ki, içindeki hiç ateş ve köz değil.

Gözleri kamaştıran bir (elmas) parçası var.
Bunu, saray halkı da görüp dona kaldılar.

Öğrenince memurdan sonra da hakikati,
Dediler ki: (Bu onun, büyük bir kerameti.)

Lakin Bayezid dahi vakıf oldu bu işe.
Dedi: (Veriliyormuş kızımız bir dervişe!)

Üzülüp, bir paşanın emrine kırk sipahi,
Verip, emreyledi ki: (Git Bursa’ya sen dahi.

Kızım Hindu Sultan’la, o dervişin, acilen,
Başlarını keserek, al getir bana hemen!)

Geldi Süleyman Paşa, Bursa’ya bu iş için.
Lakin Valide Sultan vermedi buna izin.

Onlar dinlemeyerek saldırdılar saraya.
Dediler: (Bu, emirdir, siz girmeyin araya.)

Lakin Emir Sultan’a yaklaşmıştı ki onlar,
Birden bire gaibden fırladı bir çok oklar.

Kırk adet sipahiye, ok atıldı kırk adet.
Hepsi, cansız olarak yere düştü nihayet.

Allah’ın yardımıyla Hindu ve Emir Sultan,
O gün halas oldular onların hücumundan.