Talebesinden olan Yahya isminde bir zat,
Yaşadığı vakayı anlatır kendi bizzat.

Diyor ki: Küffâr ile cenge katılmak için,
Hocam Emir Sultan’a arz edip, aldım izin.

Lakin buyurdular ki: (Bu gittiğin gazadan,
Daha başka bir harbe girmeyesin sonradan.)

Kazanmamız için de, eyledi hayır dua.
Ellerini öperek, eyledim ona veda.

O savaşa katılıp, küffâra galip geldik.
Ve hem de çok miktarda ganimet elde ettik.

Aradan zaman geçti, bana, arkadaşlarım,
Dediler: (Şu cenge de seninle katılalım.

Sen hayırlı adamsın, gel bulun aramızda.
Hem ganimet alarak çoğalır malımız da.)

Dedim ki: (İkinciye, vermedi hocam izin.
Katılmam doğru olmaz bu harbe bunun için.)

Ben böyle dediysem de, onların ısrarıyla,
Kabul edip, nihayet birlikte çıktık yola.

Lakin mağlub olunca, olduk çok müteessir.
Kimimiz şehid oldu, kimimiz düştü esir.

Biz, birkaç kişi ile birlikte esir olduk.
Ve düşman kalesinde, bir zindana konulduk.

Ben, hocamı düşünüp, ümid ederdim ki hep:
Buradan kurtulmama, o olur yine sebep.

Nöbetçilerden biri gelerek bir gün bana,
Gizlice söyledi ki: (Ben de geldim imana.

Zira bana rüyada, göründü Emir Sultan.
Onun bereketiyle, şimdi oldum Müslüman.)

Giydirdi sonra bana kendi elbisesini.
Dedi: (Çık gez dışarda, bilsinler bizden seni.

Ben derim ki, bu esir girmiştir bizim dine.
Bir zahmet ve eziyet vermeyin kendisine.)

Ben artık dışarlarda serbest geziniyordum.
Halas olmam için de, çok dua ediyordum.

Bir gün, yalnız olarak oturur idim ki ben,
Çeşitli gürültüler gaibden geldi birden.

Sanki bir alay asker, bana yaklaşıyordu.
Sanki ruh âleminden, yardım erişiyordu.

O sırada, eliyle kolumdan tuttu bir zat.
Onun kim olduğunu bilemedim ben fakat.

Kurtuluyorum diye düşündüm o sırada.
O esnada kendimi buluverdim Bursa’da.

Günlerden Cuma idi, baktım ki Müslümanlar,
Cuma namazı için camiye gidiyorlar.

Birisi beni görüp, gitmiş Emir Sultan’a.
Ve beni gördüğünü, söylemiş hemen ona.

Az sonra ben de gidip, yüz sürdüm eşiğine.
Katıldım ben de o gün, talebesi içine.