Hakim-i Tirmizi’nin, tasavvufla ilgili,
Bir kitabı vardı ki, ilimle dolu idi.

Verip bu kitabını talebeden birine,
Buyurdu ki: (Götür at, bunu Ceyhun nehrine.)

(Peki) deyip, kitabı alıp çıktı oradan.
Lakin onu atmaya kıyamadı o zaman.

Oradan, hocasının huzurlarına geldi.
Kitabı sorduğunda, (Attım efendim) dedi.

(Peki, ne gördün?) diye sorunca hoca ona,
Bir şey görmediğini arz etti hocasına.

Buyurdu ki: (O halde, sen onu atmamışsın.
Kıymetini düşünüp, ona kıyamamışsın.

Tekrar git, o kitabı elin ile suya at.
Peki de ve söz dinle, nefsine verme fırsat.)

Ertesi gün, kitabı attı Ceyhun nehrine.
Hocasının emrini getirmişti yerine.

Atar atmaz bir sandık çıktı suyun içinden.
Kitap, sandık içine düşüverdi elinden.

Hemen sonra, sandığın kapandı kapakları.
Talebe, hayret ile gördü bu olanları.

Oradan döndüğünde hocasının yanına,
Gördüğü hadiseyi, arz etti bir bir ona.

Dinleyince hocası bunları kendisinden,
Buyurdu: (Şimdi oldu, atmışsın hakikaten.)

Talebesi dedi ki: (Evet, attım ise de,
Bu işin esrarını izah edin bize de.)

Buyurdu: (Tasavvuf’la ilgili bilgileri,
Toplayıp, bir risale yazmıştım önceleri.

Ve lakin öyle ince bilgilerdi ki onlar,
Anlamaktan acizdi bu zamanki insanlar.

Hızır aleyhisselam istedi benden onu.
Onun için demiştim: Götür, suya at bunu.

Emretti Hak teâlâ sudaki bir balığa.
Onu senden alarak, teslim etti Hızır'a.)

Talebe anladı ki, gaye atmak değilmiş.
O kitabı, Hazret-i Hızır'a vermek imiş.

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu ki: (Ey insan!
Alçak gönüllü ol ki, Rabbimiz etsin ihsan.

Zira Allah, sevmiyor kibirli olanları.
Ve hatta rahmetinden, uzak eder onları.

Bilhassa büyüklere lazımdır saygı, edep.
Zaten halis Müslüman, mütevazı olur hep.

Edebin bir tarifi, itiraz etmemektir.
Büyüklerin emrine (baş üstüne) demektir.

Bu nefsi, en ziyade tahrip eden de yine,
Hemen (Peki) demektir büyüklerin emrine.

Zira bu azgın nefis, hep hayır demek ister.
Mütevazı olursa, (Peki) deyip söz dinler.