Sultanın emri ile, Bağdat’a Ebül Vefa,
Gelince, bir camiye giriverdi ilk defa.

Namazı müteakip, kalkmayınca cemaat,
O kalkıp, insanlara etti vaaz-ü nasihat.

Öyle tesir etti ki cemaate sözleri,
Hepsinin de, bir anda açıldı kalb gözleri.

Sultan merak ederek, tebdil-i kıyafetle,
Gelip, nura gark olmuş gördü onu hayretle.

Lakin nefsine uyup, sürdürdü inadını.
Tahkikata başladı, hemen Bağdat halkını.

Sonunda, söylendi ki: (Neler olmuş bu halka?
Bunlara, onun nuru tesir etmiş mutlaka.)

Oradan, sarayına geldi çok şaşırarak.
En yakın adamını, yanına çağırarak,

Dedi ki: (İki kaba, hamur koyup bir miktar,
Sonra, Ebül Vefa'nın, acele yanına var.

Ve de ki: Sultanımız, sana selam ediyor.
Erkek ve kadınlardan, bir meclis kursun diyor.)

Muhammed Kadiri’ydi ismi bu gelen zatın.
Çıkıp geldi yanına, Seyyid Ebül Vefa’nın.

Ve lakin görür görmez onun azametini,
Korkudan, diyemedi sultanın dediğini.

Fakat o, buyurdu ki: (Yakın gel ey Müslüman!
Biliyorum, yağ ve bal gönderdi bize sultan.)

Sonra da, o kaplara dokununca eliyle,
Hamurlar, yağ ve bala döndü kerametiyle.

Buyurdu ki: (Kardeşim, sultan ne emrediyor?
Erkek ve kadınlardan, meclis mi kursun diyor?

Ona, cevap olarak, bir şey söylemiyorum.
Yalnız ona, seninle, bir kap gönderiyorum.

O sultan, görür görmez götürdüğün bu kabı,
Çok iyi anlayacak, diyeceğim cevabı.)

Bir miktar ateş koydu, kabın bir kenarına.
Biraz da pamuk alıp, koydu öbür yanına.

İkisi ortasına, koyarak bir küme kar,
Buyurdu ki: (Al bunu, sultanın yanına var.)

Demek istemişti ki bununla yani ona:
(Erkeklerin şehveti, benzer ateş koruna.

Kadınlarınki ise, sanki pamuk gibidir.
Bir yerde durmaları, gayet tehlikelidir.

Eğer ki kar konursa, ikisi arasına,
Mani olur, ateşin, pamuğu yakmasına.

Bunun gibi, arada bir velinin himmeti,
Olursa, işleyemez insan bir masiyeti.)

Sultan, açıp içini görür görmez bu kabın,
Gayet güzel anladı, meramını o zatın.

Bu kerametlerini, gördüğü halde bile,
Yine de, inadından vazgeçmedi az bile.