Eshab, Üveys hakkında sordu ki o Servere:
(O sizi çok sever de, niçin gelmez görmeye?)

Buyurdu: (Buna mani, iki sebep mevcuttur.
Birincisi odur ki, hallerine mağlubtur.

İkincisi, dinine fazla bağlılığından.
Zira bir validesi vardır ki, ehl-i iman,

Yaşlı ve hasta olup, iki gözü de görmez.
Hatta eli ayağı hiç hareket edemez.

O, çobanlık yaparak köylünün devesine,
Aldığı ücret ile, bakar bu annesine.)

Eshab, Resulullahtan bunları dinlediler.
(Biz onu görür müyüz?) diye sual ettiler.

Hazret-i Ebu Bekre buyurdu ki cevaben:
(Hilafet zamanında göremezsin onu sen.)

Hazret-i Ali ile hazret-i Ömer’e de,
Buyurdu ki: (Siz onu görürsünüz ilerde.

Bedeni kıllı olup, avuç ve sol böğründe,
Birer beyazlık vardır, gümüş büyüklüğünde.)

Vakta ki, o Resulün ölüm hastalığında,
Sahabeden bazısı, bulunurdu yanında.

Sordular: (Hırkanızı kime verelim?) diye.
Buyurdu: (Verin onu, siz Üveys-i Karni’ye.)

Ali bin Ebi Talip, bir de hazret-i Ömer,
O hırkayı alarak, Kufe’ye yöneldiler.

Ve sordular Üveys’i ordaki kimselerden.
Lakin tanımadılar Üveys’i onlar hemen.

Dediler: (Üveys diye, biri var bu beldede.
Lakin aradığınız, o değildir herhalde.

Zira o divanedir, tuhaftır çok halleri.
Arne denen vadide, deve güder ekseri.)

Onlar böyle deyince, dediler ki o zaman:
(Biz onu arıyoruz, nerededir o şu an?)

Dediler: (İyi ama, o, acayip bir kişi.
Onun, insanlar ile yok bir alış verişi.

Çok ucuz ücret ile, çobanlık yapar bize.
Akılsız ve divane bilir onu her kimse.

Onun saçı sakalı karışıktır çoğu kez.
Tek başına yaşayıp, aramıza hiç gelmez.

Kimse ile oturup, sohbet etmez o asla.
Bilmez neşe üzüntü, gezer eski libasla.

Halk ağlasa o güler, herkes gülse o ağlar.
Böyle garip biriyle, sizin ne işiniz var?)

Dediler: (İşte odur aradığımız kimse.
Bizi ona götürün, şu anda nerde ise.)

Sonra kalkıp, o yere teşrif etti ikisi.
Yaklaşınca, namazda buldu onlar Üveys’i.

Onun develerini gütmesi için, bir tek,
Vazifelendirmişti Hak teâlâ bir melek.