Abdurrahman bin Avf “radıyallahü teâlâ anh”, iman etmeden önce Yemene ticari seyahatler yapıyor, genellikle Humeyri adında bir kimsenin evine misafir oluyordu.

Bir seferinde yine onun evine gitmişti.
Humeyri Ona manalı manalı bakıp dedi ki:

- Ya Abdurrahman! Sana mühim bir haberim var.
- Hayırdır, ne haberi?

- Sizin orada bir Peygamber çıktı.
- Mekke’de mi?

- Evet. Yeni bir din getirdi. Tebliğe başladı bile. Halkı, bir tek Allah’a iman etmeye çağırıyor. Acele dön, Ona sen de iman et.

Sonra birkaç beyit okuyup tembih etti:
- Gidince, bu beyitleri oku o Peygambere!

Hazret-i Abdurrahman;
- Pekâlâ, dedi.

Ve işini yarıda bırakıp, acele Mekke’ye döndü.
İlk işi, hazret-i Ebu Bekir’i bulmak oldu.

Çünkü onun, akl-ı selim sahibi bir kişi olduğunu iyi biliyordu.
Humeyri’den duyduklarını anlatıp, sordu Ona:

- Ya Eba Bekir! Sen ne diyorsun bu işe?
- Evet, Humeyri doğru söylemiş.

- Peki, kim bu Peygamber?
- Muhammed “aleyhisselam”. Biz Ona iman ettik. Koş, sen de iman et!

Abdurrahman, Ona;
- “Peki” dedi.

Ve doğruca Resulullahın hanesine koştu.
Peygamber efendimiz aleyhisselam onu görür görmez, bizzat İslam’a çağırdılar:
- Benim nübüvvetime iman et ya Abdurrahman!

Abdurrahman sordu:
- Olur, ama delilin nedir?

Buyurdular ki:
- Humeyri, bana okuman için sana beyitler söylemedi mi?

Abdurrahman şaşırdı.
Evet, hakikat apaçık ortadaydı.

Önce beyitleri okudu.
Sonra da kelime-i şehadeti.


Kendim taşımak isterim

Bir gün de, “Hazret-i Ömer”le yolculuğa çıktılar ikisi.
Hazret-i Ömer’in sırtında su tulumu vardı.
Bir ara, dinlenmek için tulumu yere koyunca, hazret-i Abdurrahman rica etti:

- Ya Ömer! İzin ver, biraz da ben taşıyayım.
- Olmaz kardeşim.

- Neden?
- Kendi yükümü kendim taşımak isterim. Hem bugünkü yükümü sen taşırsan, kıyamet gününde günah yükümü kim taşıyacak?

- O gün sizin yükünüz hafif olur. Çünkü Resulullahın yolundan yürürsünüz.

Hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh”, bir “Aah!” çekip buyurdu ki:
- Ömer, mahşerin şiddetinden ne zaman kurtulursa, Peygamberin izinden gittiği o zaman anlaşılacak.